5 ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΠΑΡΤΑΜΗ

Χημική δομή της ασπαρτάμης

 Δρ . Edward F. ομάδα III , DC , ND , DACBN , DABFM

Η ασπαρτάμη είναι μια άσχημη χημική ουσία που πωλείται ως  μια γλυκαντική ουσία με μηδέν θερμίδες . Αλλά ξέρατε ότι δεν είναι τεχνικώς χωρίς θερμίδες ; Δεν έχει  βέβαια πολλές , μόνο περίπου 4 θερμίδες ανά γραμμάριο . [ 1 ] Αυτό δεν είναι πολύ και δεν είναι μια μεγάλη υπόθεση . Αλλά αυτό είναι ένα περίεργο γεγονός που ίσως δεν ξέρετε για την ασπαρτάμη . Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά άλλα σημεία για την ασπαρτάμη , που σπάνια συζητούνται.

1. Η ασπαρτάμη είναι κατασκευασμένο από  κακά βακτήρια 

Η χημική ουσία ασπαρτάμη είναι κατασκευασμένο από το προϊόν αποβλήτων των βακτηρίων E. coli. Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα , είναι φτιαγμένη από κακά βακτηρίδια . Όπως και αν αυτό δεν είναι αρκετά κακό , αυτό το "προϊόν" στη  συνέχεια βενζυλιώνεται και υδρολύεται , και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας κατόπιν μεθυλιώνεται και αποβενζυλιώνεται . [2]

 Νόμιζα ότι ήταν αρκετά κακό να γνωρίζω ότι η ασπαρτάμη είναι κακά βακτήρια που  έχουν περάσειμέσα από μια σκληρή χημική διαδικασία αλλά στη συνέχεια έμαθα κάτι ακόμα χειρότερο . Διαβάστε το.

2 . Τα βακτήρια είναι Γενετικά Τροποποιημένα (GMO)

Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας  (πατέντα) για την ασπαρτάμη αποκαλύπτει ότι τα βακτήρια Ε. coli  έχουν υποστεί γενετικούς χειρισμούς . [ 2] Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι η ασπαρτάμη είναι κατασκευασμένο από  βακτηρίων που είναι γενετικώς τροποποιημένοι οργανισμοί - ΓΤΟ . Φυσικά , ο κατασκευαστής ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν ΓΤΟ μορία στην ασπαρτάμη. Φυσικά εγώ δεν παίζω με την υγεία μου ακούγοντας αυτή του τη δήλωση. ! Προφανώς , λένε ότι τα γενετικώς τροποποιημένα βακτήρια παράγουν φυσιολογικά βακτήρια . Ωστόσο, εξ ορισμού , ο μεταβολισμός κάθε ΓΤΟ οργανισμού είναι διαταραγμένος επειδή περιέχει ξένο DNA .

3 . Η ασπαρτάμη σας κάνει να πεινάτε

Καλά ... ίσως αυτό να μην είναι τόσο σημαντικό μετά από την πληροφορία ότι είναι κατασκευασμένη από κακά  βακτηρίδια  . Αλλά , από τεχνική άποψη , το  να είστε πεινασμένοι είναι ακριβώς αυτό που κάνει η ασπαρτάμη . Η επιστήμη δεν είναι σαφής  σχετικά με τον ακριβή μηχανισμό που το προκαλεί αυτό, αλλά η έρευνα δείχνει ότι όταν τρώτε ή πίνετε τρόφιμα που περιέχουν ασπαρτάμη , θα έχετε δυσκολία να ελέγξετε   την όρεξή σας . Αυτό είναι ένα παράξενο είδος διαιτητικού προϊόντος! [3]

4. Η ασπαρτάμη μετατρέπεται σε φορμαλδεΰδη

Η ασπαρτάμη  από μόνη της δεν περνάει μέσω της πεπτικής οδού σας . Γρήγορα αναλύεται σε άλλες ουσίες που εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος . Αυτές οι ουσίες μεταβολίζονται περαιτέρω και ένα από αυτά τα προϊόντα είναι η φορμαλδεΰδη , [ 4 ], η ουσία που χρησιμοποιείται για να βαλσαμώνουν πτώματα Ένα δηλητήριο το οποίο είναι γνωστό ότι προκαλεί  πνευμονία και αυξάνει το ποσοστό των λοιμώξεων , και μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο κα΄τι που ήταν γνωστή ήδη από το 1905 . [5]

5. Οι επιστήμονες του FDA  μίλησαν  ενάντια στην έγκριση ασπαρτάμης

Θα αφήσουμε τα λόγια των επιστημόνων  να μιλήσουν . Σύμφωνα με τον Δρ Adrian Gross , ενός τοξικολόγου του FDA :" Αυτοί [ G.D. Searle ] λένε  ψέματα και δεν υποβάλουν την πραγματική φύση των παρατηρήσεων τους, διότι , αν  το είχαν κάνει αυτό , είναι περισσότερο από πιθανό ότι ένας μεγάλος αριθμός των μελετών αυτών θα είχαν απορριφθεί μόνο για την επάρκεια τους. Η Searle έκανε μεγάλες προσπάθειες για να συγκαλύψει αυτές τις ελλείψεις της μελέτης . Όπως λέω ,τις φιλτράρουν  και παρουσιάζουν στον FDA αυτά που θέλουν   να γνωρίζει ο FDA να ξέρετε, και έκαναν άλλα φοβερά πράγματα για παράδειγμα, τα ζώα θα αναπτύξουν όγκους ενώ είναι υπό μελέτη . Αυτοί λοιπόν θα αφαιρούσαν αυτούς τους όγκους από τα ζώα ». [ 6 ]

Ο επικεφαλής της έρευνας , Philip Brodsky δήλωσε για τα στοιχεία του Κογκρέσου  ότι ο ίδιος ποτέ δεν είχε δει ποτέ κάτι τόσο κακό όσο οι μελέτες του John Searle . [ 6 ] Ο Δρ Gregory Palmer δήλωσε σε επιστολή που αναφέρεται στα αρχεία του Κογκρέσου :" Ακόμη και μετά το κομμάτι που κάνατε , νομίζω ότι έχετε σύγχυση σχετικά με αυτό το ζήτημα που προέρχεται από μια σειρά από μελέτες οι περισσότερες  εκ των οποίων έχουν σοβαρά σχεδιαστικά ελαττώματα ή προφανή έλλειψη εμπειρίας στη διαχείριση των ζώων . Λόγω αυτών των  δίδυμων παραγόντων ,το σύνολο των προσεκτικών και λεπτομερών εξετάσεων των εμβρύων , όλες οι  γραπτές , περιλήψεις  και ανακεφαλαιώσεις  είναι μικρής χρησιμότητας λόγω των σαθρών θεμελίων ». [ 6 ]
Για να συνοψίσουμε , οι ερευνητές του FDA ερευνητές ήταν κατά της έγκρισης της ασπαρτάμης , βασιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό στα επιστημονικά σκουπίδια του κατασκευαστή, αλλά το FDA προχώρησε και  την ενέκρινε  ούτως ή άλλως . Δεν  αυξάνετε  εμπιστοσύνη σας  στο  FDA εκθετικά όταν βλέπετε κάτι  τέτοιο;

Το συμπέρασμα για την ασπαρτάμη

Η ασπαρτάμη είναι κατασκευασμένο από κακά βακτηρίδια  ,  βακτήρια που είναι γενετικώς τροποποιημένα. Θα σας κάνει να πεινάτε , έτσι θα  θέλετε περισσότερο φαγητό . Μεετατρέπεται σε δηλητήριο στο σώμα σας, και οι επιστήμονες του FDA μίλησαν έντονα κατά της έγκρισής της, αν και το FDA τους αγνόησε και την προοώθησε  στην αγορά .

Τι άλλο χρειάζεται να ξέρετε για να μείνετε μακριά από τα τρόφιμα που περιέχουν ασπαρτάμη

Αναφορές :

1. The Sugar Association. What is aspartame? (Last accessed 2013-09-24)
2. European Patent Application EP0036258. Process for producing aspartame. (Last accessed 2013-09-24)
3. Qing Yang. Gain weight by “going diet?” Artificial sweeteners and the neurobiology of sugar cravings: Neuroscience 2010. The Yale Journal of Biology and Medicine. June 2010.
4. Dorway. Formaldehyde: Not a Food Product. (Last accessed 2013-09-24)
5. Martin H. Fischer. THE TOXIC EFFECTS OF FORMALDEHYDE AND FORMALIN. The Journal of Experimental Medicine. February 1, 1905. doi: 10.1084/jem.6.4-6.487.
6. Dorway. Aspartame History. (Last accessed 2013-09-24)

Η ανάρτηση αυτή δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Natural Health & Organic Living Blog

_____________________________________________________________

ΜΙΧAΗΛ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ:

Η υγιεινή διατροφή είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ επιλογή.Η υγεία μας είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να την αφήνουμε στα χέρια τρίτων

Μείνετε συντονισμένου με το ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

1. Γραφτείτε με το email σας (πάνω αριστερά), για να λαμβάνετε και μήνυμα για κάθε νέα δημοσίευση
2. Γραφτείτε στο newsletter μας και θα λαμβάνετε σημαντικά νέα, ειδήσεις και συμβουλές φυσικής υγείας. Με την εγγραφή σας θα λάβετε την έκθεση SODA 101 FACTS που μιλά για τους κινδύνους των αναψυκτικών
3. Στείλτε μας και εσείς κάποια άρθρα  σας, επώνυμα για να τα δημοσιεύσουμε mmavrovouniotis@gmail.com 

ΦΘΟΡΙΟ - ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

«Πες ένα ψέμμα αρκετὰ δυνατὰ και για αρκετὸ διάστημα και ο κόσμος θα το πιστέψει».
Αδόλφος Χίτλερ

«...Επαναλαμβανόμενες ανεπαίσθητες δόσεις φθορίου (όπως ακριβώς συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί κάποιος οδοντόκρεμα με φθόριο), κάμπτουν συν το χρόνο τις αντιστάσεις του ατόμου, δηλητηριάζοντας και ναρκώνοντας σταδιακώς μια συγκεκριμένη περιοχὴ του εγκεφάλου, καθιστώντας το έτσι παθητικὸ στη βούληση αυτών, οι οποίοι επιθυμούν να το εξουσιάσουν...».
«...Εν τούτοις – και θέλω αυτὸ να καταστεί πολὺ σαφὲς και ξεκάθαρο - η πραγματικὴ αιτία, η οποία κρύβεται πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού δεν είναι η προστασία των παιδικών δοντιών. Εάν αυτὴ ήταν η πραγματικὴ αιτία, υπάρχουν πολλοὶ τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί το επιθυμητὸ αποτέλεσμα, πολὺ ευκολότεροι, φθηνότεροι και αρκετὰ αποτελεσματικότεροι. Ο πραγματικὸς στόχος πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού, είναι να κάμψει τις αντιστάσεις των μαζών στην κυριαρχία, στον έλεγχο και στον περιορισμὸ των ελευθεριών...».


Εισαγωγή 
Όλοι πιστεύουμε - ή μάλλον μας έκαναν να πιστέψουμε - ότι το φθόριο (αγγλικά fluoride, προφερόμενο φλουοράιντ), το οποίο αποτελεί συστατικὸ της οδοντόκρεμας, των στοματικών διαλυμάτων κ.ά., προστατεύει απὸ την τερηδόνα και εξασφαλίζει υγιή δόντια. Ο παραπάνω ισχυρισμὸς είναι ψευδὴς και αποτελεί την μεγαλυτέρη επιστημονικὴ απάτη του 20ου αιώνα!

Ιστορικά στοιχεία

Η ιστορία ξεκινά το 1924, όταν η Ιντερέσεν Γκεμάινσαφτ Φάρμπεν (I.G. Farben), μια γερμανικὴ εταιρεία παραγωγής χημικών, άρχισε να λαμβάνει δάνεια απὸ Αμερικανοὺς τραπεζῖτες· έτσι ξεκίνησε η δημιουργία του τεραστίου «καρτὲλ» της I.G. Farben. Το 1928, ο Χένρυ Φορντ και η Αμέρικαν Στάνταρντ Οϊλ της δυναστείας Ροκφέλλερ συγχώνευσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία με αυτὰ της I.G. Farben. Στις αρχὲς της δεκαετίας του 1930 υπήρχαν περισσότερες απὸ 100 αμερικανικὲς επιχειρήσεις, οι οποίες είχαν θυγατρικὲς ή συνεργάζονταν με άλλες εταιρείες στη Γερμανία. Τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας στις Η.Π.Α. είχε η Αμέρικαν Αϊ Τζη Φάρμπεν (American I.G. Farben), στο διοικητικὸ συμβούλιο της οποίας συμμετείχαν οι εξής: ο Έτζελ Φορντ, πρόεδρος της Φορντ Μότορ Κόμπανυ, ο Τσαρλς Μίτσελ, πρόεδρος της Νάσιοναλ Σίτυ Μπανκ του Ροκφέλλερ στην Νέα Υόρκη, ο Γουώλτερ Τηγκλ, πρόεδρος της Στάνταρντ Οϊλ της Νέας Υόρκης, ο Πωλ Βάρμπουργκ, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τραπέζης Αποθεματικού (Φέντεραλ Ρηζὲρβ Μπανκ), ο αδελφός του Μαξ Βάρμπουργκ, χρηματοδότης της γερμανικής πλευράς (!!!) στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χέρμαν Μετς, διευθυντὴς της Τραπέζης του Μανχάτταν, την οποία έλεγχαν οι Βάρμπουργκ, καθὼς και μια σειρὰ άλλων μελών, τρια εκ των οποίων είχαν δικασθεί και καταδικασθεί ως εγκληματίες πολέμου, για εγκλήματα κατὰ της ανθρωπότητας.
Το 1939, η αμερικανικὴ εταιρεία παραγωγής αλουμινίου (ALCOA), ο μεγαλύτερος τότε παραγωγὸς του τοξικού φθοριούχου νατρίου παγκοσμίως, και η γνωστὴ χημικὴ βιομηχανία Νταου (Dow Chemical Company) μετέφεραν την τεχνογνωσία τους στη Γερμανία. Η Κολγκέητ (Colgate), η Κέλλογκ (Kellogg), η Ντυπὸν (Dupont) και πολλὲς άλλες εταιρείες σύναψαν συμφωνίες συμπράξεως με την I.G. Farben, δημιουργώντας έτσι ένα πανίσχυρο «λόμπυ», το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να ονομασθεί «η μαφία του φθορίου».
Μετὰ το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έστειλε τον Τσαρλς Έλιοτ Πέρκινς, έναν ερευνητὴ της χημείας, της βιοχημείας, της φυσιολογίας και της παθολογίας, προκειμένου να αναλάβει τη διεύθυνση της I. G. Farben, στη Γερμανία.
Κατὰ τη διάρκεια της παραμονής του εκεί οι χημικοὶ της εταιρείας τον ενημέρωσαν για κάποιο απόρρητο πρόγραμμα, το οποίο είχαν αναπτύξει προ και κατὰ τη διάρκεια του πολέμου, βάσει του οποίου η ναζιστικὴ Γερμανία επρόκειται να ελέγξει τον πληθυσμὸ μιας δεδομένης περιοχής μέσῳ της προσθήκης κάποιας χημικής ουσίας στο πόσιμο νερό· πρωτεύοντα ρόλο σ’ αυτὴν την υπόθεση επρόκειται να παίξει το φθοριούχο νάτριο.
Επαναλαμβανόμενες ανεπαίσθητες δόσεις φθορίου (όπως ακριβώς συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί κάποιος οδοντόκρεμα με φθόριο), κάμπτουν συν το χρόνο τις αντιστάσεις του ατόμου, δηλητηριάζοντας και ναρκώνοντας σταδιακώς μια συγκεκριμένη περιοχὴ του εγκεφάλου, καθιστώντας το έτσι παθητικὸ στη βούληση αυτών, οι οποίοι επιθυμούν να το εξουσιάσουν.
Οι Γερμανοὶ και οι Ρώσσοι προσέθεταν φθοριούχο νάτριο στο πόσιμο νερὸ των αιχμαλώτων πολέμου προκειμένου να τους καταστήσουν πειθήνιους και απαθείς.
Ο μύθος ότι το φθόριο προστατεύει απὸ την τερηδόνα ξεκίνησε στις Η.Π.Α. το 1939, όταν ένας επιστήμων ονόματος Τζέραλντ Κοξ, ο οποίος εργαζόταν τότε για λογαριασμὸ της αμερικανικής εταιρείας παραγωγής αλουμινίου (ALCOA), η οποία παρήγαγε την μεγαλυτέρη ποσότητα του τοξικού απόβλητου φθορίου παγκοσμίως, ισχυρίσθηκε ότι μετὰ απὸ πειράματα σε ποντίκια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φθόριο προστατεύει απὸ την τερηδόνα και θα έπρεπε να προστεθεί στο πόσιμο νερὸ του Έθνους.
Το 1947, ο Όσκαρ Έγουινγκ, δικηγόρος της ALCOA, ετέθει επικεφαλής της Υπηρεσίας Ομοσπονδιακής Ασφάλειας (Federal Security Agency), και μέσῳ αυτής της θέσεως επι κεφαλής της Υπηρεσίας Δημοσίας Υγείας (Public Health Service). Τα επὸμενα 3 χρόνια, 87 επιπλέον αμερικανικὲς πόλεις ξεκίνησαν τη φθορίωση του ποσίμου νερού.
Η αμερικανικὴ εκπαίδευση και έρευνα χρηματοδοτούνταν απὸ τις βιομηχανίες παραγωγής αλουμινίου, λιπασμάτων και κατασκευής όπλων, οι οποίες αναζητούσαν μια διέξοδο απὸ την ολοένα αυξανόμενη παραγωγὴ του τοξικού παραπροϊόντος φθορίου, απολαμβάνοντας συγχρόνως αύξηση των κερδών τους. Η «ανακάλυψη» ότι το φθόριο συνεισφέρει θετικώς στην στοματικὴ υγεία, χρηματοδοτούνταν απὸ τη βιομηχανία, η οποία είχε ανάγκη να αμυνθεί απὸ αγωγὲς εργαζομένων και κατοίκων περιοχών, που δηλητηριάζονταν απὸ το παραγόμενο φθόριο, μετατρέποντας το παθητικὸ σε κέρδος.
Το φθόριο, ένα παραπροϊὸν στην αλυσίδα παραγωγής εκρηκτικών, λιπασμάτων, αλουμινίου, φαρμάκων, πυρηνικής ενέργειας κ.ά., έχει τεράστιο κόστος ασφαλούς διαθέσεως στο περιβάλλον, και μέχρι τη στιγμὴ που άρχισε να προστίθεται στο πόσιμο νερὸ των Η.Π.Α. θεωρούνταν ένα τοξικὸ και επικίνδυνο απόβλητο.
Τα κέρδη των βιομηχανικών κολοσσών και των φαρμακοβιομηχανιών, τα οποία ανέρχονται σε πολλὰ δισεκατομμύρια δολλάρια, είναι σε τέτοιο βαθμὸ εξηρτημένα απὸ το φθόριο, ώστε κάθε διακοπὴ στηρίξεως εκ μέρους αυτών, οι οποίοι προωθούν το φθόριο, να θεωρείται οικονομικώς αδύνατη, νομικώς αδιανόητη και εκ προοιμίου καταστροφικὴ για τη φήμη και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Σε μια επιστολή του, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικὸ «Φθορίωσις και Ανομία» (της Επιτροπής Διανοητικής Υγείας και Εθνικής Ασφάλειας), προς το Ίδρυμα Διατροφικών Ερευνών Λη του Μιλγουώκη, της πολιτείας Ουϊσκόνσιν, με ημερομηνία 2 Οκτωβρίου 1954, ο Τσαρλς Έλιοτ Πέρκινς έγραφε:
«Οι φανατικοὶ ιδεολόγοι, οι οποίοι στηρίζουν τη φθορίωση του ποσίμου νερού σ’ αυτὴν τη χώρα, ισχυρίζονται ότι σκοπός τους είναι να μειώσουν την εμφάνιση κρουσμάτων τερηδόνας σε παιδιά. Την ευθύνη για την υφισταμένη εξάπλωση της τεχνητής φθορίωσης του ποσίμου νερού σ’ αὐτὴν τη χώρα φέρουν η ευλογοφάνεια αυτής της δικαιολογίας, η ευπιστία του κοινού και η φιλαργυρία των ανωτέρων δημοσίων υπαλλήλων.
Εν τούτοις – και θέλω αυτὸ να καταστεί πολὺ σαφὲς και ξεκάθαρο - η πραγματικὴ αιτία, η ὁποία κρύβεται πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού δεν είναι η προστασία των παιδικών δοντιών. Εάν αυτὴ ήταν η πραγματικὴ αιτία, υπάρχουν πολλοὶ τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί το επιθυμητὸ αποτέλεσμα, πολὺ ευκολότεροι, φθηνότεροι και αρκετὰ αποτελεσματικότεροι. Ο πραγματικὸς στόχος πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού, είναι να κάμψει τις αντιστάσεις των μαζών στην κυριαρχία, στον έλεγχο και στον περιορισμὸ των ελευθεριών.
Όταν οι Ναζί, υπὸ τον Χίτλερ, αποφάσισαν να εισβάλουν στην Πολωνία, το γερμανικὸ γενικὸ επιτελείο καθὼς και το ρωσσικὸ αντάλλαξαν επιστημονικὲς και στρατιωτικὲς ιδέες, σχέδια και προσωπικό. Το δε σχέδιο μαζικού ελέγχου μέσω της φθορίωσης του νερού  χρησιμοποιήθηκε απὸ τους Ρώσσους κομμουνιστὲς διότι εξυπηρετούσε απολύτως το σχέδιό τους για την εξάπλωση του κομμουνισμού.
Τα λέγω αυτὰ με όλη την ευσυνειδησία και ειλικρίνεια ενὸς επιστήμονα, ο οποίος αφιέρωσε 20 χρόνια ἐρευνας στη χημεία, βιοχημεία, φυσιολογία και παθολογία του φθορίου· κάθε άτομο, το οποίο πίνει τεχνητώς φθοριωμένο νερὸ για μια περίοδο ενὸς έτους και πλέον, δε θα είναι ποτὲ ξανὰ το ίδιο άτομο, διανοητικώς ή φυσικώς.»

Τοξικὴ δράση

Τα καταστρεπτικά, τοξικὰ αποτελέσματα του φθορίου έχουν επιβεβαιωθεί απὸ πολλοὺς σημαντικοὺς οργανισμούς.
Το 1990, το περιοδικὸ Ιατρικής της Νέας Αγγλίας (New England Journal of Medicine), ανέφερε ότι η αντιμετώπιση, με φθόριο, ασθενών, οι οποίοι έπασχαν απὸ οστεοπόρωση, είχε ως αποτέλεσμα συχνότερα περιστατικὰ καταγμάτων λεκάνης. Το περιοδικὸ της Αμερικανικής Ιατρικής Ενώσεως (American Medical Association), κατὰ την περίοδο 1990-1992, ανέφερε συχνότερα εμφάνιση καταγμάτων της λεκάνης σε «φθοριωμένες» περιοχὲς των Η.Π.Α. και της Βρεττανίας.
Το 1990, το κυβερνητικὸ Εθνικὸ Ινστιτούτο Επιστημών Περιβάλλοντος και Υγείας (National Institute of Environmental and Health Sciences) απεφάνθηκε ότι το φθόριο προκαλεί καρκίνο.
Την περίοδο 1987-1988, κάποιοι πρώην υπέρμαχοι της φθοριώσεως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φθορίωση δεν προστατεύει απὸ την τερηδόνα.
Επιστήμονες της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (Environmental Protection Agency) των Η.Π.Α., μεταξὺ 1989 και 1993, εναντιώθηκαν στη φθορίωση διότι απέδειξαν ότι δεν προστατεύει απὸ την τερηδόνα και ότι υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία προκλήσεως καρκίνου.
Η Αμερικανικὴ Χημικὴ Εταιρεία (American Chemical Society), εξέδωσε το 1988 ένα δεκαεπτασέλιδο έντυπο, στο οποίο αμφισβητούσε την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της φθορίωσης.
Σε κάποια μικρὰ χωριὰ της Σικελίας, της Τουρκίας και της Ινδίας, το πόσιμο νερὸ περιέχει εκ φύσεως φθόριο σε περιεκτικότητες 0.7 έως 5.4 ppm (parts per million ή μέρη ανὰ  εκατομμύριο). Εκεί, οι κάτοικοι και τα ζώα τους πάσχουν απὸ χρόνιες ασθένειες εν αντιθέσει με γειτονικὰ χωριὰ των οποίων το νερὸ δεν περιέχει φθόριο. Η πρόωρη γήρανση είναι γενικὸ σύμπτωμα. Τα παιδιὰ έχουν καστανόχρωμα, σηπόμενα δόντια· αρκετοὶ έφηβοι δεν έχουν καθόλου δόντια. Πολλοὶ νέοι άνδρες είναι καμπουριασμένοι, ανάπηροι και υποφέρουν απὸ πόνους στις αρθρώσεις. Το δέρμα τους είναι ζαρωμένο και μοιάζουν με εξηντάρηδες στην ηλικία των 30 και 40 ετών. Εμφανίζουν πρόωρη αρτηριοσκλήρυνση και ανορεξία. Ο δείκτης θνησιγενών αποβολών στον τέταρτο μήνα είναι εξαιρετικά υψηλός.
Υπάρχουν περιστατικὰ παιδιών, τα οποία πέθαναν στην οδοντιατρικὴ καρέκλα κατὰ τη διάρκεια φθοριώσεως! Στις Η.Π.Α., περιστατικὰ καστανοχρώμων, σηπομένων δοντιών είναι γνωστὰ απὸ το 1916. Πρόκειται για ασθένεια, η οποία το 1931 ονομάσθηκε «οδοντικὴ φθορίωσης» και οφείλεται σε υπερβολικὴ δόση φθορίου. Έχουν επίσης αναφερθεί ανωμαλίες των οστών, όπως σκελετικὴ φθορίωση, οστεοπόρωση και πόνοι των αρθρώσεων. Στην πόλη Μπάρλετ του Τέξας, την περίοδο 1943-1953, κατὰ την οποία το νερὸ περιείχε φθόριο 8 ppm, ο δείκτης θνησιμότητας ήταν 3 φορὲς υψηλότερος απὸ το γειτονικὸ Κάμερον, όπου το νερὸ περιείχε φθόριο σε περιεκτικότητα 0.4 ppm. Το Αμερικανικὸ Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων και το Ίδρυμα Ασφαλούς Ύδατος (The Safe Water Foundation) εκτιμούν σε 30,000-50,000 τους επιπλέον θανάτους, σε ετήσια βάση, σε περιοχὲς με περιεκτικότητα του νερού σε φθόριο 1 ppm, που είναι και η συνήθης.
ΤΟ ΦΘΟΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ! Χρησιμοποιείται για την εξολόθρευση ποντικών, αρουραίων και ως εντομοκτόνο. Η έκδοση του 1984, της «Κλινικής Τοξικολογίας για Προϊόντα  Εμπορίου», στις Η.Π.Α., κατατάσσει το φθόριο ως τοξικότερο του μολύβδου και ελαφρώς ηπιότερο του αρσενικού. Μισὸ σωληνάριο οδοντόκρεμας με φθόριο, είναι αρκετὸ για να σκοτώσει ένα παιδί! Υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικὰ βρεφών και παιδιών, τα οποία πέθαναν στην καρέκλα του οδοντιάτρου κατὰ τη διάρκεια φθοριώσεως ή κατόπιν λήψεως σκευασμάτων, τα οποία περιείχαν φθόριο!

Πηγὲς προσλήψεως φθορίου

Οδοντόκρεμες και στοματικὰ διαλύματα με φθόριο
Φθοριωμένο πόσιμο νερό 
Γάλα απὸ σκόνη για βρέφη (όταν διαλύεται σε φθοριωμένο νερό)
Επεξεργασμένα δημητριακά (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Χυμοί (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Αναψυκτικά (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Τσάι (όταν παρασκευάζεται με φθοριωμένο νερό)
Κρασί (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Μπύρα (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Κοτόπουλο του οποίου τα κόκκαλα έχουν υποστεί μηχανικὴ αφαίρεση
Ψάρια (αναλόγως προελεύσεως, επεξεργασίας και συσκευασίας)
Αντικολλητικὰ μαγειρικὰ σκεύη, όπως Tefal κ.λπ. (να αποφεύγονται!)
Φθοριωμένο αλάτι
Αναισθητικά (Enflurane, Isoflurane, Sevoflurane)
Τσιγάρα

Επίλογος

Τα στοιχεία, τα οποία παρουσιάζονται με την παρούσα μελέτη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, συνιστούν προϊὸν δεκαετούς ενδελεχούς έρευνας η οποία αποδεικνύεται με τη βιβλιογραφία που ακολουθεί και καθιστούν ολοφάνερη την απίστευτη συνωμοσία,η οποία κρύβεται πίσω απὸ την προώθηση του φθορίου. Ο μύθος, ο οποίος θέλει το φθόριο να προστατεύει απὸ την τερηδόνα καταρρίπτεται.
Οι οδοντίατροι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το φθόριο συντελεί στην καλὴ στοματικὴ υγεία, είτε αγνοούν τα πραγματικὰ γεγονότα είτε αποκρύπτουν την αλήθεια, φυσικὰ με το αζημίωτο. Γεγονὸς είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις δεν υπηρετούν το κοινὸ συμφέρον. 
Η καθ’ οποιαδήποτε μορφὴ κατανάλωση φθορίου, μόνο αρνητικὲς συνέπειες έχει για την ανθρώπινη υγεία, γι’ αυτὸ και θα πρέπει να αποφεύγεται. 
Αποφύγετε τη χρήση οδοντόκρεμας με φθόριο και χρησιμοποιείτε κάποια, η οποία δεν περιέχει φθόριο. Κάνετε το ίδιο στην περίπτωση που χρησιμοποιείτε στοματικὸ διάλυμα, το οποίο είτε περιέχει φθόριο είτε παρασκευάζεται σε χώρα με φθοριωμένο πόσιμο νερό. Οδοντόκρεμες και στοματικὰ διαλύματα χωρὶς φθόριο (fluoride-free) πωλούνται στα φαρμακεία και στα καταστήματα βιολογικών προϊόντων.


Βιβλιογραφία

1. Arnala I, et al. (1985). Effects of fluoride on bone in Finland . Histomorphometry of cadaver bone from low and high fluoride areas. Acta Orthopaedica Scandinavica 56(2):161-6.
2. Athanassouli I, et al. (1994). Dental caries changes between 1982 and 1991 in children aged 6- 12 in Athens , Greece . Caries Research 28(5):378-82.
3. Azar HA, et al. (1961). Skeletal fluorosis due to chronic fluoride intoxication.
4. Bhatnagar M, et al. (2006). Biochemical changes in brain and other tissues of young adult female mice from fluoride in their drinking water.
5. Burgstahler AW. (1975). Editorial Review: Fluoride and Down's Syndrome (Mongolism). Fluoride 8: 1-11, 120.
6. Colquhoun J. (1997). Why I changed my mind about Fluoridation. Perspectives in Biology and Medicine. 41:29-44.
7. Czerwinski E, et al. (1988). Bone and joint pathology in fluoride-exposed workers. Archives of Environmental Health 43(5):340-3.
8. Fein NJ, Cerklewski FL. (2001). Fluoride content of foods made with mechanically separated chicken. Journal of Agricultural Food Chemistry 49(9):4284-6.
9. Freni SC. (1994). Exposure to high fluoride concentrations in drinking water is associated with decreased birth rates. Journal of Toxicology and Environmental Health 42:109-121.
10. Gibson S. (1992). Effects of fluoride on immune system function. Complementary Medical Research 6: 111-113.
11. Gilbaugh JH, Thompson GJ. (1966). Fluoride osteosclerosis simulating carcinoma of the prostate with widespread bony metastasis: a case report. Journal of Urology 96: 944-946.
12. Gottlieb LS, Trey C. (1974). The effects of fluorinated anesthetics on the liver and kidneys. Annual Review of Medicine 25: 411-429.
13. Grandjean P, et al. (1992). Cancer incidence and mortality in workers exposed to fluoride. Journal of the National Cancer Institute 84(24):1903-9.
14. Heilman JR, et al. (1999). Assessing fluoride levels of carbonated soft drinks. Journal of the American Dental Association 130(11):1593-9.
15. Jacobsen SJ, et al. (1992). The association between water fluoridation and hip fracture among white women and men aged 65 years and older; a national ecologic study. Annals of Epidemiology 2: 617-626.
16. Jankauskas J. (1974). Effects of fluoride on the kidney: A review. Fluoride 7: 93-105.
17. Lindsay R. (1990). Fluoride and Bone - Quantity Versus Quality. Editorial. New England Journal of Medicine 322: 845-846.
18. Moolenburgh Hans, Fluoride: The Freedom Fight, Mainstream Publishing Company, Edinburgh, 1987
19. National Research Council. (1971). Effects of Fluoride on Human Health: Nervous System. In: Fluorides. Committee on Biological Effects of Atmospheric Pollutants. National Academy of Sciences. Washington , D.C.
20. National Research Council. (1993). Effects of ingested fluoride on renal, gastrointestinal, and immune systems. In: Health Effects of Ingested Fluoride. Report of the Subcommittee on Health Effects of Ingested Fluoride. National Academy Press, Washington , DC .
21. National Research Council (1993). Health Effects of Ingested Fluoride. National Academy Press, Washington DC . See page 30.
22. Roholm K. (1937). Fluoride intoxication: a clinical-hygienic study with a review of the literature and some experimental investigations. H.K. Lewis Ltd, London .
23. Shashi A. (1992). Studies on alterations in brain lipid metabolism following experimental fluorosis.
24. Singh PP, Barjatiya MK, Dhing S, Bhatnagar R, et al. (2001). Evidence suggesting that high intake of fluoride provokes nephrolithiasis in tribal populations. Urological Research 29(4): 238-44.
25. Sutton P. (1996). The Greatest Fraud: Fluoridation. A Factual Book. Kurunda Pty, Ltd, PO Box 22 , Lorne , Australia 3232.
26. Waldbott GL. (1958). Allergic reactions from fluorides. International Archives of Allergy 12: 347-355.
27. Xiong X, et al. (2006). Dose-effect relationship between drinking water fluoride levels and damage to liver and kidney functions in children. Environmental Research Jul 8.
28. Yang CY, et al. (2000). Fluoride in drinking water and cancer mortality in Taiwan . Environmental Research 82:189-93.
29. Yiamouyiannis John. Fluoride, The Aging Factor. Health Action Press, 1993.
30. Zeiger E, et al. (1993). Genetic toxicity of fluoride.Environmental Molecular Mutagenesis 21(4):309-18.
31. Zhang Y, et al. (2006). DNA damage induced by fluoride in rat osteoblasts. Fluoride 39:191-194.
________________________________________________________

ΜΙΧAΗΛ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ:

Η υγιεινή διατροφή είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ επιλογή.Η υγεία μας είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να την αφήνουμε στα χέρια τρίτων

Μείνετε συντονισμένου με το ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

1. Γραφτείτε με το email σας (πάνω αριστερά), για να λαμβάνετε και μήνυμα για κάθε νέα δημοσίευση
2. Γραφτείτε στο newsletter μας και θα λαμβάνετε σημαντικά νέα, ειδήσεις και συμβουλές φυσικής υγείας. Με την εγγραφή σας θα λάβετε την έκθεση SODA 101 FACTS που μιλά για τους κινδύνους των αναψυκτικών
3. Στείλτε μας και εσείς κάποια άρθρα  σας, επώνυμα για να τα δημοσιεύσουμε mmavrovouniotis@gmail.com 

ΦΘΟΡΙΟ: ΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΟΦΑΡΜΑΚΟ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΑΣ

"Από δηλητήριο, απαραίτητο στοιχείο για την υγεία και την ομορφιά των δοντιών!!!! Παρόλο που τα φθοριούχα είναι γνωστά τοξι­κά δηλητήρια, ωστόσο επιτρέπεται να υπάρχουν στα τρόφιμα, στο νερό και σε άλλα προϊόντα καθημερινής χρήσης, με το επιχείρημα πως προστατεύουν από τη τερηδόνα των δοντιών. Όμως, την ίδια προστασία από την τερηδόνα μπορούν να προσφέρουν και όλα τα άλλα βαριά μέταλλα όπως ο άργυρος, ο μόλυβδος και το αρσενικό, ακόμα και το ουράνιο. Γιατί το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε ειδικά στο φθόριο και στα φθοριούχα;

• «Τα φθοριούχα εν γένει είναι γενικά πρωτοπλασματικά δηλητήρια που επηρεάζουν την διαπερατότητα της κυτταρικής μεμβράνης και αναστείλουν διάφορα ένζυμα. Οι ακριβείς μηχανισμοί της δράσης τους δεν έχουν βρεθεί»Journal of the American Medical Association (JAMA), τεύχος 9-1943

Στο σημείο αυτό, έχουμε να κάνουμε με μια μοναδική ιστορία πετυχημένου marketing: Αρχικά, πώς, με την αλλαγή της δημόσιας εικόνας ενός τοξικού προϊόντος, οι βιομηχανίες προστατεύθηκαν από τις μηνύσεις που θα μπορούσαν να τους γίνουν για την απελευθέρωση του και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Ακολούθως, πώς ένα τοξικό απόβλητο των βιομηχανιών σιδήρου, χαλκού, αλουμινίου και λιπασμάτων, που κανονικά θα έπρεπε να τις επιβαρύνει σημαντικά με κόστος για την αποθήκευση και αδρανοποίηση του, μετατρέπεται σε ένα προϊόν με εμπορική αξία, που η πώληση του προσφέρει ένα επιπλέον κέρδος στις βιομηχανίες αυτές…"

Παρόλο που τα φθοριούχα είναι γνωστά τοξι­κά δηλητήρια, ωστόσο επιτρέπεται να υπάρχουν στα τρόφιμα, στο νερό και σε άλλα προϊόντα καθημερινής χρήσης, με το επιχείρημα πως προστατεύουν από τη τερηδόνα των δοντιών. Όμως, την ίδια προστασία από την τερηδόνα μπορούν να προσφέρουν και όλα τα άλλα βαριά μέταλλα όπως ο άργυρος, ο μόλυβδος και το αρσενικό, ακόμα και το ουράνιο. Γιατί το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε ειδικά στο φθόριο και στα φθοριούχα;

• «Τα φθοριούχα εν γένει είναι γενικά πρωτοπλασματικά δηλητήρια που επηρεάζουν την διαπερατότητα της κυτταρικής μεμβράνης και αναστείλουν διάφορα ένζυμα. Οι ακριβείς μηχανισμοί της δράσης τους δεν έχουν βρεθεί»Journal of the American Medical Association (JAMA), τεύχος 9-1943

Αρχικά, πώς, με την αλλαγή της δημόσιας εικόνας ενός τοξικού προϊόντος, οι βιομηχανίες προστατεύθηκαν από τις μηνύσεις που θα μπορούσαν να τους γίνουν για την απελευθέρωση του και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Ακολούθως, πώς ένα τοξικό απόβλητο των βιομηχανιών σιδήρου, χαλκού, αλουμινίου και λιπασμάτων, που κανονικά θα έπρεπε να τις επιβαρύνει σημαντικά με κόστος για την αποθήκευση και αδρανοποίηση του, μετατρέπεται σε ένα προϊόν με εμπορική αξία, που η πώληση του προσφέρει ένα επιπλέον κέρδος στις βιομηχανίες αυτές…

• Υπενθυμίζουμε ότι τα φθοριούχα συγκαταλέγονται ανάμεσα στα κυριότερα και πιο επικίνδυνα τοξικά βιομηχανικά απόβλητα και κανείς δεν τελείως προστατευμένος από αυτά. Μόνον στις ΗΠΑ, με βάση στοιχεία του 1989,155.000 τόνοι φθοριούχων απελευθερώνονται κάθε χρόνο στον αέρα, ενώ 500.000 τόνοι φθοριούχων μολύνουν το νερό των ποταμών, των λιμών και τη θάλασσα!

Ένας από τους πρώτους μελετητές των επιπτώσεων της φθορίωσης του νερού (ΗΠΑ), αλλά και γενικότερα του φθορίου στην ανθρώπινη υγεία είναι ο ελληνικής καταγωγής Dr John Yiamouyiannis. Ήδη από το 1977 είχε ασχοληθεί εντατικά με την μελέτη των επιπτώσεων του φθορίου και υπήρξε μαχητικότατος στην καταπολέμηση της πολιτικής φθορίωσης του νερού που ακολουθείται στις Ηνωμένες πολιτείες.
Όταν το 1977 ο δρ. John Yiamouyiannis  σε συνεργασία με τον δρ. Dean Burk δημοσίευσαν τη μελέτη τους, που έγινε για να καθοριστεί εάν αυξήθηκαν τα ποσοστά θανάτου από καρκίνους φθορίωσης μετά τη δεκαετία του 1950, προκάλεσαν μεγάλη ανησυχία στους Αμερικανούς και ακολούθησε μία σειρά από ακροάσεις τους στο Κογκρέσο. 21 ημέρες μετά ακολούθησε δίκη στο δικαστήριο της Πενσυλβάνια. Εκεί ο προεδρεύων δικαστής, πεπεισμένος πλέον για τις αρνητικές επιπτώσεις της φθορίωσης, διέταξε τη διακοπή χρήσης του καθώς αποτελούσε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

• Η απόφαση, ωστόσο, είχε ακυρωθεί για λόγους δικαιοδοσίας, και σε διοικητικό επίπεδο η πολιτική της φθορίωσης παρέμεινε αμετάβλητη. !!!
  Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης τους, η φθορίωση του νερού στις HΠA ευθύνεται για 10.000 περίπου επιπλέον θανάτους από καρκίνο κάθε χρόνο!

Οδοντική Φθοριοχρωμάτωση
Όταν το φθόριο εισέλθει στον οργανισμό από την πεπτική οδό, ένα ποσοστό του – μέχρι και 93%- απορροφάται στο έντερο και μπαίνει στην κυκλοφορία του αίματος, με αποτέλεσμα να φθάνει σε όλα τα κύτταρα, όργανα και ιστούς του ανθρώπινου σώματος. Αν και τελικά ένα ποσοστό του -κοντά στο 50%-θα αποβληθεί από τα νεφρά, το υπόλοιπο ο οργανισμός το εναποθέτει και το συσσωρεύει εκλεκτικά σε κάποιους ιστούς, κυρίως στα δόντια και στα κόκαλα, στην προσπάθεια του να το απομακρύνει από τα πιο ευαίσθητα όργανα.
Και τι γίνεται όταν το φθόριο συγκεντρωθεί σε μεγάλη ποσότητα στα δόντια; Στην αρχή χάνεται η στιλπνότητα του σμάλτου, ενώ στη συνέχεια αρχίζουν να εμφανίζονται καφέ στίγματα και δημιουργείται μια καφέ κίτρινη απόχρωση. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται οδοντική, φθοριοχρωμάτωση.
Σύμφωνα με μια μελέτη που έγινε το 1989 από το National Institute for Dental Research, το 1-2% των παιδιών που ζουν σε περιοχές με νερό που περιέχει φθόριο σε συγκέντρωση 1 μέρος ανά εκατομμύριο, ανα­πτύσσουν οδοντική φθοριοχρωμάτωση. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει μέχρι και το 23% στα παιδιά που ζουν σε περιοχές που το νερό περιέχει φθόριο σε συγκέντρωση 4 μέρη στο εκατομμύριο, είτε από φυσικούς λόγους, είτε γιατί έχει γίνει τεχνητή φθορίωσή του.
Ωστόσο, άλλες μελέτες δίνουν πολύ υψηλότερα ποσοστά επίπτωσης αυτής της νόσου. Στην έκδοση Health Effects of Ingested Fluoride της National Academy of Sciences των ΗΠΑ αναφέρεται πως στις περιοχές που το νερό είναι ιδανικά φθοριωμένο (στο 1 μέρος φθορίου ανά εκατομμύριο), τα ποσοστά της οδοντικής φθοριωχρωμάτωσης στα παιδιά κυμαίνονται από 8 έως 51%.
Ακόμα και ποσοστά της τάξης του 80% έχουν αναφερθεί, όπως σε μία πρόσφατη μελέτη που έγινε σε παιδιά ηλικίας 12 έως 14 ετών στην Augusta της Georgia. Και αυτό δεν είναι περίεργο αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι η ποσότητα του φθορίου που μπορεί να προκαλέσει τα μόνιμα στίγματα στα δόντια είναι σχεδόν η ίδια με την ποσότητα που οι οδοντίατροι προτείνουν για την πρόληψη της τερηδόνας και των σφραγισμάτων! Όμως κατά την American Dental Association, τα στίγματα στα δόντια είναι ένα αισθητικό και μόνον πρόβλημα που αντιμετωπίζεται σχετικά εύκολα…

Σκελετική Φθορίωσή
Η σκελετική φθορίωσή είναι μια πάθηση της οποίας τα συμπτώματα εμφανίζονται στα οστά, στους μύες και στο νευρικό σύστημα, καθώς η συσσώρευση φθορίου προκαλεί παραμορφώσεις των οστών, αποτιτανώσεις στους συνδέσμους, ελάττωση της κινητικότητας των αρθρώσεων, απώλεια μυϊκής μάζας και πόνους στις αρθρώσεις και στα οστά.
Σε περιοχές του κόσμου που το νερό περιέχει φυσικά μεγάλες ποσότητες φθορίου, όπως στην Ιαπωνία, την Κίνα, την Ινδία, τη Μέση Ανατολή και κάποιες χώρες της Αφρικής, η σκελετική φθορίωσή αποτελεί ένα γνωστό και σημαντικό ιατρικό πρόβλημα για χιλιάδες ανθρώπους. Στις ΗΠΑ, μέχρι σήμερα,έχουν αναφερθεί λίγες μόνον περιπτώσεις καθώς, σύμφωνα με το Chemical and Engineering News, μόλις τώρα οι γιατροί μαθαίνουν να την αναγνωρίζουν. Ωστόσο, η συσσώρευση του φθορίου στα οστά έχει και δύο άλλα αποτελέσματα. Κάνει τα οστά πιο σκληρά και λιγότερο ελαστικά, ενώ παράλληλα επιταχύνει τη φυσιολογική διαδικασία της οστεοπόρωσης…
Η πλειοψηφία των άρθρων που δημοσιεύθηκαν τελευταία σε επιστημονικά περιοδικά δείχνουν πως η χορήγηση φθορίου οδηγεί σε μεγαλύτερη συχνότητα καταγμάτων.
Μια μελέτη στο Journal of the American Medical Association έδειξε ότι υπάρχει μια μικρή αλλά σημαντική αύξηση στη συχνότητα των καταγμάτων του ισχίου, στις κοινότητες των ΗΠΑ που φθοριώνουν το νερό τους. Στο New England Journal of Medicine δημοσιεύτηκε πως οι άνθρωποι που έλαβαν φθόριο για την προστασία τους από την οστεοπόρωση και τα κατάγματα, στην πραγματικότητα εμφάνισαν μια μεγαλύτερη συχνότητα καταγμάτων. Επιπλέον, το National Research Council των ΗΠΑ σημειώνει πως η συχνότητα των καταγμάτων του ισχίου στη χώρα είναι πια η υψηλότερη στον κόσμο.
Όλα αυτά συνοψίζονται σε μια ανασκόπηση του θέματος από τον Louis V. Avioli, καθηγητή στο Washington University School of Medicine, που δημοσιεύθηκε το 1987. Σε αυτήν αναφέρεται ότι η θεραπευτική χορήγηση Sodium fluoride σε μεταεμμηνοπαυσιακές γυναίκες για την πρόληψη της οστεοπόρωσης είχε σημαντικές παρενέργειες, προκάλεσε σοβαρές επιπλοκές, απέτυχε να μειώσει τα κατάγματα του ισχίου και αύξησε την συχνότητα των καταγμάτων των άκρων.

Φθόριο και θυρεοειδής αδένας
Είναι πιθανό να έχετε ακούσει για τον ρόλο του ιωδίου στον οργανισμό και για το πώς η έλλειψη του επηρεάζει τη λειτουργία του θυρεοειδούς, τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών και, γενικότερα, όλο τον μεταβολισμό στον ανθρώπινο οργανισμό. Το φθόριο ανήκει στην ίδια χημική οικογένεια με το ιώδιο, τα αλογόνα, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που εξηγεί τον ανταγωνισμό τους.
Ωστόσο, καθώς το φθόριο είναι πιο δραστικό χημικό στοιχείο από το ιώδιο, έχει την τάση να το αντικαθιστά στις διάφορες ενώσεις του με συνέπεια την, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, αδρανοποίηση τους. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που αρκετά από τα πρώτα ευρήματα της χρόνιας έκθεσης σε φθόριο είναι οι διαταραχές του θυρεοειδούς. Η γενική τοποθέτηση είναι πως το φθόριο αναστέλλει σημαντικά τη λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.
Έχουν εντοπιστεί αρκετά σημεία του μεταβολισμού των θυρεοειδικών ορμονών, όπου το φθόριο έχει την ικανότητα να παρεμβαίνει. Η ιδιότητα αυτή του φθορίου για αρκετά χρόνια είχε και θεραπευτική εφαρμογή, καθώς μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950 το φθόριο χορηγούνταν ως φάρμακο για την αντιμετώπιση της υπερλειτουργίας του θυρεοειδούς, του υπερθυρεοειδισμού. Ένα ενδιαφέρον σημείο είναι πως οι δόσεις του φθορίου ως φαρμάκου για καταστολή του θυρεοειδή ήταν από 2,3 έως 4,5 μιλιγραμμάρια την ημέρα.
Αν θυμηθούμε τις τιμές που καθόρισε το Institute of Medicine των ΗΠΑ (ΙΟΜ) το 1997 ως Αποδεκτή Ημερήσια Ποσότητα για το φθόριο, θα διαπιστώσουμε πως η δόση φθορίου που προτείνεται από το ΙΟΜ για την πρόληψη της τερηδόνας είναι μέσα στα όρια της δόσης που το φθόριο χορηγούνταν ως φάρμακο σε όσους είχαν υπερθυρεοειδισμό.
Τι συνέπειες μπορεί να έχει κάτι αυτή η ορισμένη ως Αποδεκτή Ημερήσια Ποσότητα στον θυρεοειδή ενός υγιούς ανθρώπου; Θα αναστείλει τη λειτουργία του, με αποτέλεσμα την εμφάνιση υποθυρεοειδισμού. Και πως εκδηλώνεται ο υποθυρεοειδισμός σε έναν άνθρωπο; Με κατάθλιψη, με χρόνια κόπωση, με αδυναμία, με αύξηση του βάρους, με άτυπους πόνους στις αρθρώσεις και τα οστά, με αύξηση των επιπέδων της χοληστερίνης, καθώς και με διάφορα προβλήματα στην καρδιά!Αντιλαμβανόμαστε πόσο κοινά είναι αυτά τα συμπτώματα σήμερα στους ανθρώπους;
Ενδεικτικά στις ΗΠΑ το Synthroid,το φάρμακο που συνταγογραφείται για την αντιμετώπιση του υποθυρεοειδισμού, ήταν το τέταρτο περισσότερο συνταγογραφούμενο φάρμακο για το έτος 2000.
Τι να φταίει, άραγε, για το ότι ο υποθυρεοειδισμός τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας στις κοινωνίες δυτικού τύπου; Λέτε να έχει καμία σχέση η αυξημένη έκθεση στο φθόριο και τα φθοριούχα;

Η δράση του φθορίου στο Ανοσολογικό Σύστημα
Το φθόριο επιδρά σημαντικά στο ανοσολογικό σύστημα με διάφορους τρόπους, με κοινό αποτέλεσμα την ελάττωση της λειτουργικότητας του. Η συνέπεια αυτής της δράσης του φθορίου είναι αφενός μεν η μεγαλύτερη ευπάθεια του οργανισμού σε μικρόβια και ιούς και, αφετέρου, η εκδήλωση διαφόρων αντοάνοσων παθήσεων.
Ανάμεσα στις λειτουργίες που διαταράσσονται από την αυξημένη συγκέντρωση φθορίου είναι η αναστολή της ικανότητας των λευκών αιμοσφαιρίων να ενεργοποιούνται και να καταστρέφουν μικρόβια και ιούς, η αποκκίωση και η καταστροφή των πολυμορφοπύρηνων λευκών αιμοσφαιρίων, καθώς και η διαταραχή της ικανότητας παραγωγής αντισωμάτων. Επιπλέον, το φθόριο «μπερδεύει» το ανοσολογικό σύστημα, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό αντισωμάτων που κατα στρέφουν τα ίδια τα κύτταρα του οργανισμού. Τέλος, αυτή η διαταραχή του ανοσολογικού συστήματος έχει προταθεί ως ένας από τους τρόπους με τους οποίους η χρόνια έκθεση σε φθόριο επάγει την καρκινογένεση.
Φθόριο και πρόωρη γήρανση
Ένας από τους κυριότερους παράγοντες που έχουν συσχετιστεί με το φαινόμενο της γήρανσης είναι και το οξειδωτικό stress. Και επειδή το φθόριο είναι ένα ιδιαίτερα δραστικό στοιχείο, δεν είναι καθόλου παράξενο που αρκετές μελέτες έχουν συνδέσει την έκθεση σε αυτό τόσο με μια σειρά από βλάβες σε διάφορους ιστούς, όσο και με την εμφάνιση πρόωρης γήρανσης.
Ενδεικτικές για το θέμα αυτό είναι μια σειρά από μελέτες που τα αποτελέσματα τους δείχνουν ότι το φθόριο διαταράσσει τη σύνθεση και επάγει την καταστροφή του κολλαγόνου στο δέρμα, τα οστά, τους τένοντες, του μύες, τους χόνδρους, αλλά και την τραχεία, τους πνεύμονες και τα νεφρά. Ακόμα, ότι ένας από τους μηχανισμούς της δράσης του φθορίου ως πρωτοπλασματικού δηλητηρίου είναι η αύξηση του οξειδωτικού stress μέσα στα κύτταρα.
Και τέλος, σύμφωνα με τα όσα γράφουν οι Yngve Ericsson και Britta Foreman, στο άρθρο τους που δημοσιεύθηκε το 1969 στο περιοδικό Caries Research με τίτλο Fluoride Retained From Mouth Rinses and Dentifrices In Preschool Children, ακόμα και η κατάποση μικροποσοτήτων φθορίου όπως εκείνη που συμβαίνει όταν πλένουμε τα δόντια μας ή χρησιμοποιούμε οδοντικά διαλύματα, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη στα παιδιά προσχολικής ηλικίας και πιθανώς επηρεάζει τη βιολογική τους ανάπτυξη, τη γενική κατάσταση της υγείας τους και τη διάρκεια της ζωής τους.

Φθόριο και καρκίνος
Ένα ακόμα μεγαλύτερο -και ίσως περισσότερο συγκαλυμμένο- θέμα είναι ότι η χρόνια έκθεση και συσσώρευση φθορίου στον οργανισμό έχει συσχετιστεί με τη μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης διαφόρων μορφών καρκίνου. Η παραπάνω σχέση έχει τεκμηριωθεί επαρκώς τόσο από αρκετές ανεξάρτητες μεταξύ τους έρευνες σε πειραματόζωα, όσο και από επιδημιολογικές μελέτες που συνέκριναν την εμφάνιση καρκίνου σε περιοχές των ΗΠΑ που φθορίωναν το νερό τους, με τα αντίστοιχα ποσοστά σε περιοχές που δεν γινόταν φθορίωση του νερού.
Μια από τις καλύτερες μελέτες στο θέμα αυτό έγινε το 1977 από τους δρ. John Yiamouyiannis και δρ. Dean Burk. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης τους, η φθορίωση του νερού στις ΗΠΑ ευθύνεται για 10.000 περίπου επιπλέον θανάτους από καρκίνο κάθε χρόνο! Τα αποτελέσματα της μελέτης τους έγιναν θέμα συζήτησης στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, το οποίο παράγγειλε στο National Toxicology Program να κάνει μια έρευνα για να διευκρινιστεί το θέμα που είχε προκύψει.
Η παραπάνω έρευνα διεξήχθη το 1980, χρησιμοποιώντας ποντίκια και αρουραίους που θα διατρέφονταν με τροφές που θα περιείχαν φθόριο σε διάφορες συγκεντρώσεις. Για κάποιους περίεργους λόγους, τα αποτελέσματα της δεν δόθηκαν στο κοινό, παρά μόνον το 1990. Ποια ήταν τα αποτελέσματα της δεύτερης αυτής έρευνας; Από τους 130 αρσενικούς αρουραίους που έπαιρναν τροφή με φθόριο, σε συγκέντρωση 45 έως 79 ppm φθορίου, στους 5 εμφανίστηκε μια ιδιαίτερα σπάνια μορφή καρκίνου των οστών, το οστεοσάρκωμα. 
Υπήρχαν ακόμα περιπτώσεις εμφάνισης επιθηλιακών καρκίνων στο στόμα τόσο σε αρσενικούς όσο και σε θηλυκούς αρουραίους. Ακόμα, τόσο οι αρουραίοι όσο και τα ποντίκια εμφάνισαν φθοριοχρωμάτωση των δοντιών τους, σε βαθμό ανάλογο με την ποσότητα φθορίου που υπήρχε στη διατροφή τους, ενώ οι θηλυκοί αρουραίοι εμφάνισαν οστεοσκλήρυνση των μακρών οστών τους.
Σε μια προσεκτικότερη ανάλυση των αποτελεσμάτων της ίδιας έρευνας, ο Yiamouyiannis εντόπισε ποντίκια που είχαν εμφανίσει μια εξαιρετικά σπάνια μορφή καρκίνου που είναι γνωστή ως πατοχολαγγγειοκαρκίνωμα, όταν οι πιθανότητες για να συμβεί τυχαία κάτι τέτοιο ήταν, σύμφωνα με τον Yiamouyiannis, 1 στα 2.000.000 για τα αρσενικά και 1 στις 100.00 για τα θηλυκά ποντίκια. Ακόμα, βρήκε ότι στα ποντίκια υπήρχε αυξημένη συχνότητα προκαρκινικών βλαβών στο στοματικό τους επιθήλιο, μια αύξηση στη συχνότητα εμφάνισης καρκίνων και όγκων από πλακώδη επιθηλιακά κύτταρα, καθώς και αύξηση των θυλακιωδών καρκίνων του θυρεοειδούς αδένα.
Για τον Yiamouyiannis, τα αποτελέσματα επιβεβαίωναν ξεκάθαρα και σε απολύτως ελεγχόμενες πειραματικές συνθήκες πως η χρόνια έκθεση σε φθόριο έχει ως αποτέλεσμα τόσο την αύξηση της συχνότητας των επιθηλιακών καρκίνων εν γένει, όσο και την εμφάνιση μιας σπάνιας μορφής καρκίνου των οστών.
Ωστόσο, αυτές δεν είναι οι μόνες μελέτες που έχουν συνδέσει την χρόνια έκθεση σε φθόριο με την εμφάνιση καρκίνων. Σε μια έκδοση του National Institutes of Environmental Health Sciences των ΗΠΑ, την Environmental and Molecular Mutagenesis, αναφέρεται πως «σε καλλιέργειες κυττάρων από ανθρώπους και τρωκτικά, η έκθεση, σε φθόριο οδηγεί σε αύξηση των βλαβών σε χρωμοσώματα, με αποτέλεσμα τόσο την πιθανότητα εμφάνισης -γενετικών βλαβών, όσο και την εξαλλαγή φυσιολογικών κυττάρων σε κακοήθη».
Ακόμα, στο Journal of Carcinogenesis σημειώνεται πως «ro φθόριο δεν έχει μόνον την ιδιότητα να εξαλλάσσει τα φυσιολογικά κύτταρα σε καρκινικά, άλλα και την ιδιότητα να αυξάνει τις ικανότητες καρκινογένεσης άλλων χημικών ουσιών»!
Σε μια ερευνά του το New Jersey Department of Health βρήκε πως ο κίνδυνος για την ανάπτυξη καρκίνου των οστών ήταν περίπου τρεις φορές υψηλότερος σε όσους ζούσαν σε περιοχές που φθορίωναν το νερό, σε σχέση με όσους ζούσαν σε εκείνες που δεν είχαν προχωρήσει στη φθορίωσή του.

Φθόριο και γονιμότητα
Η σύνδεση του φθορίου με τα προβλήματα γονιμότητας ξεκινάει από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Η δε πρώτη μελέτη που δημοσιεύθηκε το 1953 από τον W.R. Cox δεν αφορούσε τους ανθρώπους, αλλά τα μικρά ζωάκια που λέγονται τσιντσιλά και τα οποία εκτρέφονται για τη γούνα τους.
Εκείνη την εποχή, εντελώς ξαφνικά, σε ορισμένα εκτροφεία τσιντσιλά παρουσιάστηκε μια σειρά από σοβαρότατα προβλήματα. Τα ζωάκια αυτά παρουσίασαν -χωρίς να υπάρχει κανένας εμφανής λόγος- μείωση του ρυθμού των γεννήσεων τους, αύξηση του ρυθμού των γεννήσεων νεκρών ζώων ή με συγγενείς ανωμαλίες, καθώς και αύξηση του ρυθμού των θανάτων τους.
Λόγω του μεγάλου οικονομικού ενδιαφέροντος της εκτροφής των τσιντσιλά, κινητοποιήθηκαν αρκετοί επιστήμονες προκειμένου να βρεθεί λύση στα προβλήματα αυτά. Ο Cox υπέθεσε πως το φθόριο που υπήρχε στο νερό ή στην τροφή των τσιντσιλά μπορεί να ήταν ο κοινός παράγοντας για όλα τα ανωτέρω προβλήματα, και πρότεινε να ελεγχθεί προσεκτικά τόσο η διατροφή τους, όσο και το νερό που έπιναν, ώστε να ελαττωθεί η έκθεση των τσιντσιλά στο φθόριο το περισσότερο δυνατό. Ένα χρόνο αργότερα, το 1952, ο συνολικός ρυθμός θανάτου των ενήλικων ζώων είχε ελαττωθεί από το 14,6% στο 3,3%! Ο ρυθμός νέων γεννήσεων είχε αυξηθεί σημαντικά, καθώς και το ποσοστό των ζώων που γεννιόνταν ζωντανά.
Ωστόσο, ο Cox δεν σταμάτησε εκεί, αλλά προσπάθησε να μελετήσει περαιτέρω τη δράση του φθορίου ως παράγοντα που προκαλεί ελάττωση της γονιμότητας. Ψάχνο­ντας την τότε διαθέσιμη βιβλιογραφία, παρα­τήρησε πως, αν και υπήρχαν περισσότερες από 1.400 εργασίες που τεκμηρίωναν αυτή τη δράση του φθορίου σε διάφορα είδη ζώων, δεν υπήρχε καμία που να αναφέρεται σε ανθρώπους…
Χρειάστηκαν σχεδόν 40 χρόνια για να δοθεί μια συνέχεια στο θέμα αυτό. Και την έδωσε ο S.C. Freni, ένας επιστήμονας που συνεργάστηκε το 1991 για την έκδοση του Public Health Service Review για την τοξικότητα του φθορίου. Στη διάρκεια αυτής της συνεργασίας του, θορυβήθηκε από το θέμα των τοξικών δράσεων του φθορίου στο αναπαραγωγικό σύστημα, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει κι αυτός να ψάχνει για δημοσιευμένες εργασίες που να αφορούν στη δράση του φθορίου στο αναπαραγωγικό σύστημα του ανθρώπου.
Δεν βρήκε καμία. Όπως δεν βρήκε και καμία δημοσιευμένη εργασία που θα είχε μελετήσει τη δράση του φθορίου στο αναπτυσσόμενο ανθρώπινο έμβρυο.
Ο Freni εστιάστηκε στο θέμα και το 1994 δημοσίευσε μια ανασκόπηση των μελετών που είχαν γίνει μέχρι τότε σε ζώα.Σχεδόν όλες έδειχναν ότι η έκθεση σε φθόριο προκαλούσε ελάττωση της ικανότητας αναπαραγωγής στα περισσότερα από τα ζώα που είχαν μελετηθεί μέχρι εκείνη την εποχή, ενώ στις περιπτώσεις μεγάλης έκθεσης, δημιουργούνταν γενετικές βλάβες που μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά.
Στη συνέχεια, ο Freni προσπάθησε να επιβεβαιώσει ότι τα ευρήματα των μελετών στα ζώα ίσχυαν και για τον άνθρωπο. Τελικά, βρήκε πως υπάρχει μια αρνητική συσχέτιση του φθορίου με την TFR -όσο περισσότερο φθόριο τόσο μικρότερη TFR- αποτέλεσμα που ταίριαζε με τα δεδομένα των μελετών που είχαν γίνει σε ζώα. Για να εξηγήσει το εύρημα αυτό, ο Freni πρότεινε αρκετές υποθέσεις, ανάμεσα τους και ότι το φθόριο αναστέλλει το ένζυμο αδενυλκυκλάση στα ανθρώπινα σπερματοζωάρια, καθώς και ότι το φθόριο ελαττώνει τη σύνθεση των πρωτεϊνών στους οστεοβλάστες.
Η συνέχεια δόθηκε από τους Narayana and Chinoy. Σε μια σειρά από άρθρα τους, εξετάζουν την επίδραση του φθορίου στο γεννητικό σύστημα του άνδρα, στα σπερματοζωάρια και στα επίπεδα των ανδρικών ορμονών, καταλήγοντας στο ότι το φθόριο εμπλέκεται στις διαδικασίες της ανδρογένεσης και επηρεάζει δυσμενώς τη δράση της τεστοστερόνης σε όργανα-στόχους.

Φθόριο και Εγκέφαλος
Στην ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε το 1991 από την Public Health Service των ΗΠΑ με τίτλο Fluoride Benefits and Risks, σημειώνεται απλά πως υπάρχει μια σχετική αδιαπερατότητα του αηιατοεγκεφαλικού φραγμού από το φθόριο, ωστόσο δεν γίνεται καμία αναφορά στις δράσεις που το φθόριο μπορεί να έχει στον εγκέφαλο ή το νευρικό σύστημα εν γένει. Και αυτό είναι αρκετά παράξενο, καθώς από πάρα πολλά χρόνια είναι γνωστό πως το φθόριο αναστέλλει τη δράση του ενζύμου ακετυλοχολινεστεράση, που συμμετέχει στη μετάδοση του νευρικού σήματος.
Ακόμα μια σειρά από ιατρικές και ψυχολογικές μελέτες που έγιναν στη Ρωσία το 1974 σε εργάτες που παρουσίαζαν επαγγελματική φθορίωση, δείχνουν ότι αυτοί, σε ένα ποσο στό 79%, παρουσίαζαν μια σειρά από ψυχολογικές και νευρολογικές διαταραχές, καθώς και διαταραχές της λειτουργίας του εγκεφάλου. Σε μια ανασκόπηση των σχετικών με το θέμα δημοσιευμένων εργασιών που έγινε το 1994, σημειώνεται πως η χρόνια έκθεση στο φθόριο ενδέχεται να σχετίζεται με εγκεφαλικές δυσλειτουργίες που αφορούν κυρίως στη συγκέντρωση της προσοχής και στη μνήμη και ο συγγραφέας της προτείνει διάφορους πιθανούς μηχανισμούς που σχετίζονται με αυτή την τοξική δράση του φθορίου. Και αυτά δεν ήταν παρά η αρχή.
Σύμφωνα με δύο μελέτες, οι οποίες έγιναν στην Κίνα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 αρχικά από τον Κινέζο επιστήμονα Li και στη συνέχεια από τον Zhao, η αυξημένη πρόσληψη φθορίου έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του δείκτη νοημοσύνης (IQ).
Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι η επίδραση της υψηλής συγκέντρωσης φθορίου στον εγκέφαλο ενδέχεται να ξεκινάει ακόμα και από το στάδιο του εμβρύου ή του νεογέννητου, όταν η ανάπτυξη του εγκεφάλου είναι περισσότερο έντονη. Τα παραπάνω ευρήματα δείχνουν ότι η διαφοροποίηση των νευρικών κυττάρων είναι μικρότερη από τη φυσιολογική και ότι η εν γένει ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου είναι καθυστερημένη, σε σχέση με την ηλικία της κυήσεως τους.
Μια ακόμα σχετική έρευνα δημοσιεύτηκε από τους Mullenix, Denbesten et al. το 1995. Η εργαστηριακή αυτή έρευνα, η οποία έγινε πάνω σε αρουραίους, αποτελώντας και την πρώτη που διεξήχθη σε απολύτως ελεγχόμενες συνθήκες, απέδειξε πως το φθόριο προκαλεί μία γενικευμένη διαταραχή της συμπεριφοράς με ένα τρόπο που θα μπορούσε να περιγραφεί, κατ’ αντιστοιχία, στους ανθρώπους ως κινητικές διαταραχές, μείωση του IQ και μαθησιακές δυσκολίες.
Ένα ακόμα σημαντικό σημείο αυτής της εργασίας είναι το ότι, σύμφωνα με τους συγγραφείς, οι σχετικά υψηλές συγκεντρώσεις φθορίου μπορεί να έχουν σημαντική τοξική δράση στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα, ακόμα και προτού εμφανιστούν οποιαδήποτε συμπτώματα σκελετικής φθορίωσης.
Το φθόριο ως μέσο μαζικού Mind Control
Ανάμεσα στις ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου περιλαμβάνονται τόσο η κριτική σκέψη, όσο και ικανότητα αντίδρασης σε πράγματα με τα οποία διαφωνούμε. Ωστόσο, αυτές οι δράσεις του φθορίου δεν αποτελούν στην πραγματικότητα κάτι το καινούργιο. Η γνώση ότι το φθόριο έχει την ικανότητα να επηρεάζει το μυαλό και τη συμπεριφορά του ανθρώπου είναι καλά τεκμηριωμένη από τις αρχές του αιώνα μας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε μια ομοιοπαθητική Materia Medica, στα λήμματα που αναφέρονται σε φθοριούχες ενώσεις, όπως για παράδειγμα το Fluoricum Acidum.
Και μπορεί βέβαια να μην ήταν ακριβώς γνωστό ότι το φθόριο ελαττώνει την παραγωγή και τη δραστικότητα της τεστοστερόνης, όπως είδαμε παραπάνω, όμως η δράση των αλογόνων, κυρίως του βρώμιου και του φθορίου, στη libido του άνδρα ήταν γνωστή.
Γι’ αυτό άλλωστε έδιναν στους στρατιώτες κατά τη διάρκεια των δύο Παγκόσμιων Πολέμων: είτε τσάι είτε αλάτι που περιείχαν βρώμιο ή φθόριο, προκείμενου να περιοριστεί η ερωτική τους διάθεση, οι επισκέψεις στους οίκους ανοχής και οι απώλειες στον αριθμό των αξιόμαχων στρατιών, λόγω των αφροδίσιων νοσημάτων…

Έκθεση σε μολυσμένη από φθοριούχα ατμόσφαιρα
Σε περιοχές όπου υπάρχουν πολλά εργοστάσια, ο αέρας δεν είναι καθαρός. Και επειδή το φθόριο αποτελεί ένα από τα κυριότερα τοξικά απόβλητα της βαριάς βιομηχανίας, είναι επόμενο οι άνθρωποι που ζουν και εργάζονται σε μια τέτοια περιοχή να εισπνέουν και κάποιες ποσότητες φθορίου. Οι βιομηχανίες που έχουν συσχετιστεί με τη μεγαλύτερη απελευθέρωση φθορίου στο περιβάλλον είναι τα χαλυβουργεία, οι μονάδες παραγωγής αλουμινίου και ψευδαργύρου, εργοστάσια που χρησιμοποιούν κάρβουνο (ή και λιγνίτη) ως πρώτη ύλη, τα εργοστάσια που φτιάχνουν τούβλα και κεραμικά, τα διυλιστήρια και οι βιομηχανίες παραγωγής λιπασμάτων.
Ένας επιπλέον κίνδυνος για την απελευθέρωση φθοριούχων στην ατμόσφαιρα μιας πόλης ακούει στο όνομα «αμόλυβδη βενζίνη». Γιατί ναι μεν έπρεπε να φύγει ο μόλυβδος από τη βενζίνη προκειμένου να προστατευτούμε από τη ρύπανση μολύβδου, οι ανάγκες όμως των αυτοκινήτων για βενζίνη υψηλών οκτανίων παρέμειναν. Ο τρόπος όμως να εξασφαλιστούν υψηλά οκτάνια είναι η χρήση φθοριούχων ουσιών…
Φυσική έκθεση στο φθόριο
Το τι ακριβώς συμβαίνει με τις φυσικές συγκεντρώσεις φθορίου στα διάφορα μέρη της Ελλάδας, εμείς τουλάχιστον δεν το γνωρίζουμε, καθώς δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε πουθενά τα σχετικά στοιχεία. Ωστόσο, το θέμα της φυσικής έκθεσης πηγαίνει λίγο μακρύτερα. Αρκεί μια βροχή για να τα μεταφέρει στο έδαφος τα φθοριούχα της ατμόσφαιρας, και από εκεί στο νερό και στη διατροφική μας αλυσίδα.
Ο παράγοντας «γεωργική παραγωγή» Η σημερινή γεωργική παραγωγή, λόγω του τρόπου, της έντασης και της «παραγωγικότητας» που απαιτεί, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς τη χρήση λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων και παρασιτοκτόνων. Αυτό ισχύει, σε μικρότερο βαθμό, ακόμα και για τις «βιολογικές» καλλιέργειες.
Και η χρήση τους έχει υπολογιστεί ότι προσθέτει στο χώμα και στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής από 8 έως 20 κιλά φθορίου ανά εκτάριο καλλιεργήσιμης γης! 
Και ας ξεκινήσουμε από τα ζιζανιοκτόνα. Υπάρχουν περί τα 150 ζιζανιοκτόνα που περιέχουν φθόριο στη σύνθεση τους. Τα τρία περισσότερο χρησιμοποιούμενα στην Ελλάδα περιέχουν υψηλά ποσοστά φθορίου.

Φθόριο και νερό. 
Η συγκέντρωση του φθορίου στο νερό μιας περιοχής είναι κάτι που σχετίζεται κυρίας με τα πετρώματα που το νερό συναντά στη διαδρομή του και, βέβαια, από τη χημική σύνθεση των σωλήνων που το μεταφέρουν. 
Λόγω της διάδοσης του φθορίου στον φλοιό της γης και της εκτεταμένης μόλυνσης του περιβάλλοντος, μικροποσότητες φθορίου μπορούν να εντοπιστούν σε κάθε δείγμα νερού, ανάλογα με την ευαισθησία της μεθόδου που χρησιμοποιείται για την ανάλυση του.
Σχετικά με την Ελλάδα, δεν έγινε δυνατόν να βρούμε τα όρια της συγκέντρωσης του φθορίου στο νερό, πέρα από τα οποία το νερό χαρακτηρίζεται ως μη-πόσιμο. Το νερό όμως έχει αποκτήσει ειδική σημασία κυρίως γιατί, σε αρκετές παλιότερα και σε λιγότερες σήμερα, χώρες του κόσμου φθοριώνοταν συστηματικά. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ωστόσο, το θέμα με τη φθορίωση του νερού δεν περιορίζεται στενά στις συγκεκριμένες χώρες που χρησιμοποιούν την πρακτική αυτή. Για παράδειγμα, αν τρώτε για πρωινό π.χ. corn flakes, τα οποία έχουν παραχθεί σε μια χώρα που το νερό της φθοριώνεται και η όλη επεξεργασία τους έχει γίνει με φθοριωμένο νερό, τότε στο πρωινό σας περιέχεται και ένα σημαντικό μέρος της ποσότητας του φθορίου που υπήρχε στο νερό που χρησιμοποιήθηκε για την επεξεργασία τους.

Φθόριο και τροφές.
Σε όλες τις τροφές υπάρχουν φυσικά απειρο ελάχιστες ποσότητες φθορίου. Μια βάση δεδομένων που περιέχει τις συγκεντρώσεις φθορίου στις διάφορες τροφές είναι η US Department of Agriculture, National Fluoride Database of Selected Beverages and Foods και σε αυτή μπορεί να ανατρέξει όποιος επιθυμεί περισσότερες πληροφορίες για το θέμα αυτό. Στη συνέχεια, παρατίθενται μερικές από τις τροφές που είτε έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε φθόριο, είτε έχουν ειδική σημασία γιατί απευθύνονται στα παιδιά.
• Βρεφικές τροφές: Τα βρέφη είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στο φθόριο και γι’ αυτό τον λόγο η συγκέντρωση του σε όσα προϊόντα απευθύνονται σε αυτά θα έπρεπε να ελέγχεται αυστηρά. Η περιεκτικότητα σε φθόριο των βρεφικών τροφών επηρεάζεται από τη χώρα και τον τρόπο της βιομηχανικής παρασκευής τους, από τις τροφές που περιέχουν και την επεξεργασία τους και, τέλος, από το νερό που χρησιμοποιείται για την τελική ανασύσταση τους πριν δοθούν στο βρέφος.
Δύο άλλοι παράγοντες που παίζουν επίσης ρόλο, είναι η ηλικία που αρχίζει ένα βρέφος να τρώει τις τροφές αυτές και το χρονικό διάστημα για το οποίο τις τρώει. Ο θηλασμός του βρέφους είναι η καλύτερη λύση, καθώς η συγκέντρωση του φθορίου στο μητρικό γάλα έχει βρεθεί πως είναι 100 με 200 φορές μικρότερη, σε σχέση με εκείνη που υπάρχει σε βρεφικές τροφές που είτε έχουν τύχει επεξεργασίας, είτε έχουν παρασκευασθεί με φθοριωμένο νερό. Ως μια ικανοποιητική λύση προτείνεται όλες οί τροφές για τα βρέφη να παρασκευάζονται από τους γονείς είτε με απιονισμενο, είτε με απεσταγμένο νερό.
• Επεξεργασμένα Δημητριακά (CEREALS): Η επεξεργασία στην οποία τυγχάνουν αυξάνει τη συγκέντρωση του φθορίου, ιδιαίτερα αν αυτή γίνεται με φθοριωμένο νερό. Πρακτικά, τα περισσότερα τέτοια μείγματα δημητριακών που προέρχονται από τις ΗΠΑ και την Αγγλία, θεωρείται πως περιέχουν συγκεντρώσεις σε φθόριο που κυμαίνονται ανάμεσα στα 3,8 και τα 6,3 ppm.Αυτό τα κάνει δυνητικα επικίνδυνα, ειδικά σε περιπτώσεις που μικρά παιδιά τα τρώνε σκέτα ως σνακ ή ως ξηρούς καρπούς.
• Προϊόντα από κρέας που έχει «ξεκοκαλιστεί» μηχανικά: Όλο και περισσότερο μπαίνουν στη διατροφή μας διάφορα βιομηχανικά επεξεργασμένα προϊόντα κρέατος. Αυτά, πέρα από τους άλλους κινδύνους που έχουν για την υγεία μας, όπως π.χ. τα διάφορα συντηρητικά που περιέχουν, έχει βρεθεί ότι έχουν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά φθορίου, σε σχέση με τα ίδια προϊόντα που δεν έχουν υποστεί μηχανικό «ξεκοκάλισμα». Το πρόβλημα εντοπίζεται περισσότερο σε προϊόντα από κοτόπουλο και ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος αφενός μεν στα παιδιά ηλικίας κάτω των 8 ετών και, αφετέρου, στα βρέφη, στις περιπτώσεις που διατρέφονται με παιδικές ή βρεφικές τροφές που περιέχουν μηχανικά ξεκοκαλισμένο κοτόπουλο.
• Ψάρια και Θαλασσινά: Όπως σε όλες τις περιπτώσεις των τοξικών αποβλήτων, έτσι και το φθόριο συγκεντρώνεται από το θαλάσσιο πλαγκτόν και μετά περνάει στα θαλασσινά και τα ψάρια. Τα ψάρια είναι η κατηγορία τροφών στην οποία έχουν βρεθεί οι μεγαλύτερες , συγκεντρώσεις φθορίου, με μέση τιμή τα 2,18 ppm. Ακόμα μεγαλύ τερες ποσότητες φθορίου έχουν βρεθεί στα θαλασσινά, μέχρι και 3,36 ppm, και στα κονσερβοποιημένα ψάρια, μέχρι και 4,57 ppm.
• Χυμοί: Αρκετοί τυποποιημένοι χυμοί φρούτων έχει βρεθεί πως περιέχουν σημαντικές ποσότητες φθορίου, ειδικά αν προέρχονται από χώρες με φυσικά υψηλές συγκεντρώσεις φθορίου στο υπέδαφος τους, από καλλιέργειες στις οποίες έχει γίνει εκτεταμένη χρήση φθοριούχων λιπασμάτων και παρασιτοκτόνων, ή αν σε κάποιο στάδιο της παραγωγής τους χρησιμοποιήθηκε φθοριωμένο νερό. Πριν αγοράσετε ένα χυμό, προσέξτε τόσο τη χώρα προέλευσης, όσο και τη χώρα συσκευασίας του.

• Ανθρακούχα Αναψυκτικά: Προσοχή και πάλι στη χώρα παραγωγής τους. Ένα ανθρακούχο αναψυκτικό που παράγεται στις ΗΠΑ ή σε μια άλλη χώρα με φθοριωμένο νερό, περιέχει συγκεντρώσεις φθορίου από 60 έως και 120 ppm, πολύ μεγαλύτερες από το ίδιο αναψυκτικό όταν φτιάχνεται σε χώρα που δεν έχει φθοριωμένο νερό.
• Τσάι: Το τσάι, ως φυτό, φυτρώνει σε περιοχές της Ασίας που είναι φυσικά πλούσιες σε φθόριο, με αποτέλεσμα σε όλα τα είδη τσαγιού να υπάρχουν μεγάλες συγκεντρώσεις φθορίου. Η δημοτικότητα του ως αφέψημα σε όλο τον κόσμο το καθιστά, σε παγκόσμιο επίπεδο μιά από τις σημαντικότερες πηγές έκθεσης σε φθόριο. Ενδεικτικά, σε τέσσερις ποικιλίες τσαγιού οι συγκεντρώσεις που ανιχνεύθηκαν ήταν από 5,37 έως 25,7 μιλιγραμμάρια φθορίου ανά λίτρο τσα γιού. Όλες τους ξεπερνούσαν το όριο των 4 mg/1, πάνω από το οποίο, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, θεωρείται πως το φθόριο επηρεάζει το IQ στα παιδιά και αυξάνει τον κίνδυνο καταγμάτων του ισχίου.
• Μπύρα: Οι μπύρες έχουν σχετικά υψηλή περιεκτικότητα σε φθόριο, κυρίως ανάλογα με το πόσο φθόριο υπάρχει στο νερό της περιοχής που είναι το εργοστάσιο παραγωγής τους.
• Κρασί: Εδώ υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις περιοχές παραγωγής του και στον τρόπο της καλλιέργειας του. Ενδεικτικά, υπήρχαν χρονιές που οι παραγωγοί κρασιού των ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να κάνουν, σχεδόν καθόλου, εξαγωγές στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω του ότι η περιεκτικότητα του σε φθόριο ήταν κοντά στο να ξεπεράσει τα αναθεωρημένα όρια-της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1,0 ppm). Τα περισσότερα προβλήματα προκαλούνται από την εκτεταμένη χρήση του κρυολίτη που επιβαρύνει σημαντικά την περιεκτικότητα των σταφυλιών σε φθόριο.

Φθόριο και κάπνισμα
Σύμφωνα με την έκθεση Environmental Fluoride των Marier και Eose που δημοσιεύθηκε το 1977 στα πρακτικά του National Research Council of Canada και της Associate Committee on Scientific Criteria for Environmental Quality, το κάπνισμα μπορεί να είναι μια ακόμα σημαντική πηγή φθορίου για τους ανθρώπους.
Φθόριο και μαγείρεμα σε αντικολλητικά σκεύη, με επικάλυψη Teflon.
Μήπως θυμάστε πιο είναι το χημικό όνομα του Teflon; To διαβάσατε στην αρχή του άρθρου, πολυτετραφθοροαιθυλένιο. Και όπως ίσως φαντάζεστε, το μαγείρεμα σε σκεύη με Teflon αυξάνει τη συγκέντρωση του οποιουδήποτε φαγητού σε φθοριούχα, με τον ανάλογο τρόπο που το μαγείρεμα σε σκεύη από αλουμίνιο αυξάνει τη συγκέντρωση του αλουμινίου. Η αύξηση είναι μεγαλύτερη στις περιπτώσεις που η επικάλυψη είναι φθαρμένη ή χαραγμένη.

Φθοριωμένο μαγειρικό αλάτι
Καθώς η εκστρατεία για τη φθορίωση του νερού σταμάτησε να περπατάει, βρέθηκε κάτι άλλο που θα χορηγούσε το θαυματουργό φθόριο στον οργανισμό μας. Εκτός από νερό, υπάρχει κάτι ακόμα που όλοι οι άνθρωποι του κόσμου παίρνουν καθημερινά: το απλό μαγειρικό αλάτι.
Όσο οπισθοχωρούσε η προσπάθεια της διάδοσης της φθορίωσης του νερού, τόσο άρχισε να προτείνεται και να επεκτείνεται σε παγκόσμιο επίπεδο η φθορίωση του αλατιού. Έτσι, σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται πως περισσότεροι άνθρωποι τρώνε φθοριωμένο αλάτι, σε σχέση με εκείνους που πίνουν φθοριωμένο νερό. Οι βασικές χώρες στόχοι σε αυτή την προσπάθεια φθορίωσης είναι αρχικά οι χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Στα κράτη της Ευρώπη που σήμερα έχουν εκτεταμένα προγράμματα φθορίωσης του αλατιού, περιλαμβάνονται η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελβετία.
Στα κράτη της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής, ή Βολιβία, η Κολομβία, η Κόστα Ρίκα, η Δομινικανή Δημοκρατία,ή Ονδούρα, ο Παναμάς,η Νικαράγουα και ο Παναμάς. Το φθοριωμένο αλάτι συνήθως περιέχει 250 ppm φθόριο, πράγμα που σημαίνει πως ένας άνθρωπος που καταναλώνει 10 γραμμάρια αλατιού την ημέρα παίρνει και 2,5 μικρογραμμάρια φθορίου. Λίγο περισσότερα, σε σχέση με όσα υπολογίζεται ότι παίρνει ένας άνθρωπος που πίνει φθοριωμένο νερό, ίσως γιατί το αλάτι δεν έχει την ίδια γενικευμένη περιβαλλοντική επίπτωση με το φθοριωμένο νερό.
Και στο θέμα της εκστρατείας για τη διάδοση της χρήσης του φθοριωμένου αλατιού έχουν παρατηρηθεί διάφορα τουλάχιστον περίεργα πράγματα. Για παράδειγμα, τη διάδοση της χρήσης του σε χώρες της Λατινικής Αμερικής φαίνεται να την υποστηρίζει ιδιαίτερα μια πολυεθνικής εταιρία που είναι παγκοσμίως γνωστή για τα μίγματα των δημητριακών της, τα cereals που είδαμε παραπάνω. Τώρα το ποιος λόγος μπορεί να κρύβεται πίσω από το έντονο ενδιαφέρον μιας εταιρίας επεξεργασμένων δημητριακών για τη διάδοση της χρήσης του φθοριωμένου αλατιού, αυτό αφήνεται στη φαντασία του κάθε αναγνώστη…
Το θέμα όμως της διάδοσης του φθοριωμένου αλατιού έχει σημασία για την Ελλάδα. Και αυτό γιατί στη χώρα μας και στον τομέα των σουπερμάρκετ, υπάρχουν πια αρκετές γαλλικές και γερμανικές εταιρίες που προωθούν τα δικά τους προϊόντα. Το αλάτι που πουλιέται από τις εταιρίες αυτές, από πού προέρχεται; Και είναι φθοριωμένο ή όχι;

Φθοριούχες Οδοντόκρεμες
Όπως είναι αυτονόητο, όλες οι φθοριούχες οδοντόκρεμες περιέχουν φθόριο. Όπως και τα φθοριούχα οδοντικά διαλύματα. Σε τι ποσότητα; Ανάλογα με την μάρκα τους από 500 έως 1500 ppm. Και επειδή με κάθε πλύσιμο των δοντιών καταπίνουμε πάντα μια ποσότητα οδοντόκρεμας, καταπίνουμε και μια ποσότητα φθορίου. Με όσες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για την υγεία μας. Γι’ αυτό και αρκετοί ειδικοί προτείνουν τη χρήση διαφόρων τύπων οδοντόκρεμας που έχουν σαν κοινό τους χαρακτηριστικό ότι δεν περιέχουν φθόριο.
Πριν όμως συνεχίσετε το διάβασμα, θα σας πρότεινα να πάτε μέχρι το μπάνιο σας και να κοιτάξετε προσεκτικά το σωληνάριο της οποιασδήποτε μάρκας οδοντόκρεμας χρησιμοποιείτε. Κοιτάξτε το όσο περισσότερο προσεκτικά μπορείτε για αν δείτε αν γράφει κάτι σε σχέση με το περιεχόμενο της και με τους κινδύνους που κρύβει η χρήση της για τα παιδιά.
Αν κοιτάξετε το σωληνάριο της οδοντόκρεμας σας, θα διαπιστώσετε πως είτε δεν γράφει πάνω του τίποτα περισσότερο από τη μάρκα και τον τύπο της, είτε έχει μια περιοχή με τόσο μικρά γράμματα, που δεν μπορείτε να τα διαβάσετε χωρίς μεγεθυντικό φακό. Αν όμως έχετε κατά τύχη και ένα κουτί της οδοντόπαστας που χρησιμοποιείτε, εκεί θα μπορέσετε ίσως να διαβάσετε πως:
«Γα παιδιά ηλικίας μικρότερης των 6 (η των 7) ετών πρέπει να χρησιμοποιούν ποσότητα μεγέθους μπιζελιού και να πλένουν τα δόντια τους πάντοτε παρουσία ενήλικα».
Τι περίεργο που καμία διαφήμιση οδοντόκρεμας δεν αναφέρει αυτή την προειδοποίηση!
Και όμως. Αυτή η προειδοποίηση είναι ελλιπής. Γιατί αν ζούσατε στις ΗΠΑ, τότε σε κάθε οδοντόκρεμα που θα αγοράζατε, αν αυτή περιείχε φθόριο ή Sodium Laurel Sulfate, θα βλέπατε γραμμένο με ευκρίνεια ότι:
«Κρατήστε την μακριά από παιδιά ηλικίας μικρότερης των 6 ετών. Αν καταπωθεί ποσότητα μεγαλύτερη του μεγέθους μπιζελιού, επικοινωνήστε επειγόντως με το τοπικό Κέντρο Ελέγχου Δηλητηριάσεων».
Και αυτό μετά από εντολή του FDA που είναι σε ισχύ από τον Απρίλιο του 1997.
Οι πιο πλήρεις οδηγίες για τη χρήση των φθοριούχων οδοντόκρεμων από τα παιδιά υπάρχουν σε μια ανακοίνωση του Calgary Regional Health Authority. Σύμφωνα με αυτήν:
«Τα παιδιά ηλικίας 1 έως 2 ετών θα πρέπει να χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των δοντιών τους όση ποσότητα οδοντόκρεμας παίρνεται αν τρίψουμε την οδοντόβουρτσα πάνω από το ανοιχτό στόμιο του σωληναρίου. Τα παιδιά ηλικίας 3 έως 5 ετών θα πρέπει να χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των δοντιών ποσότητα οδοντόκρεμας που αντιστοιχεί σε μισό μπιζέλι.
Τα παιδιά ηλικίας 6 ετών και άνω θα πρέπει να χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των δοντιών ποσότητα οδοντόκρεμας που αντιστοιχεί σε ένα μπιζέλι. Και θα πρέπει πάντοτε ένας από τους γονείς
α) να ελέγχει την ποσότητα της οδοντόκρεμας που χρησιμοποιεί το παιδί του, 
β) να μάθει στο παιδί τον να φτύνει μετά το βούρτσισμα των δοντιών, και γ) να βοηθάει πάντα το παιδί στο πλύσιμο των δοντιών του μέχρι την ηλικία των 8 ετών».
Υπάρχει όμως ακόμα κάτι. Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 131 του Journal of the American Dental Association που κυκλοφόρησε το 2000, οι γονείς θα πρέπει επίσης να αποφεύγουν να αγοράζουν οδοντόκρεμες με γεύσεις ή μυρωδιές που θα κάνουν το παιδί τους να θέλει να τη φάει. Και, βέβαια, να κρατούν τόσο την οδοντόκρεμα και όλα τα άλλα προϊόντα που περιέχουν φθόριο, μακριά από τα παιδιά προσχολικής ηλικίας.Πόσα από τα παραπάνω σας τα έχει πει ο οδοντογιατρός ή ο παιδίατρος σας;

Όμως υπάρχουν πολλά ακόμα που συνδέουν τη χρήση του φθορίου με τον επηρεασμό του μυαλού και της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Το θέμα περιγράφεται πολύ καλά στο βιβλίο του Dr Hans Moolenburgh of Haarlem, που έχει τίτλο Fluoride-The Freedom Fight. Ο Dr Moolenburgh αναφέρει ότι τα όσα περιστατικά που περιγράφονται στο κεφάλαιο αυτό έχουν διασταυρωθεί από αξιόπιστες και ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές.
Στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, οι συμμαχικές δυνάμεις συστηματικά βομβάρδιζαν και κατέστρεφαν όλα τα ζωτικής σημασίας εργοστάσια της Γερμανίας. Με μία μόνο εξαίρεση: Την έδρα της εταιρίας I. G. Farben στη Φρανκφούρτη! Τώρα, στην περίπτωση που αναρωτιέστε για ποιο λόγο μπορεί να έγινε αυτή η εξαίρεση, τα στοιχεία της διασύνδεσης της I.G. Farben με αμερικανικές εταιρίες και οικογένειες έχουν ήδη παρουσιαστεί σε προηγούμενο άρθρο (Μήνυση εναντίον των φαρμακευτικών εταιριών).
Μετά το τέλος του πολέμου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστειλε τον Charles Eliot Perkins, έναν επιστήμονα-ερευνητή, για να αναλάβει την ευθύνη και τη διοίκηση των τεράστιων χημικών εργοστασίων της I.G. Farben. Κατά τη διάρκεια του διαστήματος που ο Perkins ασκούσε τη διοίκηση (και εξέταζε τα ερευνητικά αρχεία της εταιρείας), οι Γερμανοί επιστήμονες που εργάζονταν υπό τη διεύθυνση του τον ενημέρωσαν και για ένα σχέδιο που είχαν επεξεργαστεί μετά από διαταγή, του… Γενικού Επιτελείου του Γερμανικού Στρα του.Το σχέδιο αυτό προέβλεπε τον νοητικό έλεγχο των ανθρώπων στις περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τον Γερμανικό Στρατό, με τη χρήση φαρμάκων που θα διοχετεύονταν στο δίκτυο ύδρευσης της περιοχής.
Από όλες τις ουσίες που είχαν χρησιμοποιηθεί δοκιμαστικά, το φθοριούχο νάτριο ήταν εκείνο που είχε την κυρίαρχη θέση και αποτελεσματικότητα. Η συνεχής λήψη απειροελάχιστων ποσοτήτων φθοριούχου νατρίου, μετά από ένα χρονικό διάστημα, είχε ως συνέπεια τη μείωση της θέλησης και της διάθεσης ενός ανθρώπου να αντισταθεί στην επιβολή κάθε εξουσίας. Και αυτό γιατί το φθόριο δηλητηρίαζε σιγά σιγά μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να γίνονται ενδοτικοί και υποταγμένοι στη θέληση εκείνων που τους κυβερνούσαν.
Τα σχετικά πειράματα είχαν γίνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και, μετά την επιβεβαίωση τους, οι γερμανικές Αρχές συστηματικά προσέθεταν φθοριούχο νάτριο στο νερό των κρατουμένων στα στρατόπεδα αυτά, προκειμένου αυτοί να είναι περισσότερο υπάκουοι και ήσυχοι.
Το ίδιο μέτρο της φθορίωσης του νερού που έπιναν οι κρατούμενοι γινόταν και στα ρωσικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς τα σχετικά πρωτόκολλα είχαν δοθεί στους Ρώσους, στο διάστημα που σχεδιαζόταν η κοινή εισβολή Γερμανών και Ρώσων στην Πολωνία.

Ο ίδιος ο Charles Eliot Perkins είναι, το 1954, ο συγγραφέας ενός γράμματος που απευθυνόταν προς το Lee Foundation for Nutritional Research στο Milwaukee του Wisconsin και το οποίο περιλαμβάνεται στην έκδοση Fluoridation and Lawlessness, που δημοσιεύτηκε από την Committee for Mental Health and National Security. Στο γράμμα αυτό ο Perkins, ανάμεσα στα άλλα, γράφει:
«…Οι φανατικοί ιδεολόγοι, που συμβουλεύουν τη φθορίωση του νερού (σ.σ και γενικά τη διάδοση των φθοριούχων) μας λένε ότι στη χώρα μας αυτό γίνεται προκειμένου να μειωθεί η συχνότητα της τερηδόνας στα παιδιά…
Όμως, και αυτό θέλω να το καταθέσω ξεκάθαρα και θετικά, ο πραγματικός λόγος που κρύβεται πίσω από τη φθορίωση δεν είναι το καλό των δοντιών των παιδιών. Εάν αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος, υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν νια τον ίδιο σκοπό που είναι και φθηνότεροι και πολύ περισσότερο δραστικοί.
Ο πραγματικός λόγος πίσω από τη διάδοση της φθορίωσης τον νερού (σ.σ. και των φθοριούχων) είναι για να ελαττωθεί η αντίσταση, των μαζών στην κυριαρχία και τον έλεγχο και, τελικά, η απώλεια της ελευθερίας. Και με την ειλικρίνεια και το ενδιαφέρον ενός ανθρώπου που για είκοσι χρόνια μελέτησε τη χημεία, τη βιοχημεία, τη φυσιολογία και την παθολογία της τοξικής δράσης του φθορίου δηλώνω: 
Κάθε άνθρωπος που θα πιει φθοριωμένο νερό (σ.σ. η θα πάρει μια αντίστοιχη, δόση, φθοριούχων με άλλο τρόπο) για διάστημα ενός χρόνου ή, περισσότερο, δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος διανοητικά, ψυχολογικά σωματικά»!
Αλήθεια, πόσα από αυτά σας έχει πει ο οδοντογιατρός σας;
____________________________________________________________________________________

ΜΙΧAΗΛ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ:

Η υγιεινή διατροφή είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ επιλογή.Η υγεία μας είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να την αφήνουμε στα χέρια τρίτων

Μείνετε συντονισμένου με το ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

1. Γραφτείτε με το email σας (πάνω αριστερά), για να λαμβάνετε και μήνυμα για κάθε νέα δημοσίευση
2. Γραφτείτε στο newsletter μας και θα λαμβάνετε σημαντικά νέα, ειδήσεις και συμβουλές φυσικής υγείας. Με την εγγραφή σας θα λάβετε την έκθεση SODA 101 FACTS που μιλά για τους κινδύνους των αναψυκτικών
3. Στείλτε μας και εσείς κάποια άρθρα  σας, επώνυμα για να τα δημοσιεύσουμε mmavrovouniotis@gmail.com