ΦΘΟΡΙΟ - ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

«Πες ένα ψέμμα αρκετὰ δυνατὰ και για αρκετὸ διάστημα και ο κόσμος θα το πιστέψει».
Αδόλφος Χίτλερ

«...Επαναλαμβανόμενες ανεπαίσθητες δόσεις φθορίου (όπως ακριβώς συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί κάποιος οδοντόκρεμα με φθόριο), κάμπτουν συν το χρόνο τις αντιστάσεις του ατόμου, δηλητηριάζοντας και ναρκώνοντας σταδιακώς μια συγκεκριμένη περιοχὴ του εγκεφάλου, καθιστώντας το έτσι παθητικὸ στη βούληση αυτών, οι οποίοι επιθυμούν να το εξουσιάσουν...».
«...Εν τούτοις – και θέλω αυτὸ να καταστεί πολὺ σαφὲς και ξεκάθαρο - η πραγματικὴ αιτία, η οποία κρύβεται πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού δεν είναι η προστασία των παιδικών δοντιών. Εάν αυτὴ ήταν η πραγματικὴ αιτία, υπάρχουν πολλοὶ τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί το επιθυμητὸ αποτέλεσμα, πολὺ ευκολότεροι, φθηνότεροι και αρκετὰ αποτελεσματικότεροι. Ο πραγματικὸς στόχος πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού, είναι να κάμψει τις αντιστάσεις των μαζών στην κυριαρχία, στον έλεγχο και στον περιορισμὸ των ελευθεριών...».


Εισαγωγή 
Όλοι πιστεύουμε - ή μάλλον μας έκαναν να πιστέψουμε - ότι το φθόριο (αγγλικά fluoride, προφερόμενο φλουοράιντ), το οποίο αποτελεί συστατικὸ της οδοντόκρεμας, των στοματικών διαλυμάτων κ.ά., προστατεύει απὸ την τερηδόνα και εξασφαλίζει υγιή δόντια. Ο παραπάνω ισχυρισμὸς είναι ψευδὴς και αποτελεί την μεγαλυτέρη επιστημονικὴ απάτη του 20ου αιώνα!

Ιστορικά στοιχεία

Η ιστορία ξεκινά το 1924, όταν η Ιντερέσεν Γκεμάινσαφτ Φάρμπεν (I.G. Farben), μια γερμανικὴ εταιρεία παραγωγής χημικών, άρχισε να λαμβάνει δάνεια απὸ Αμερικανοὺς τραπεζῖτες· έτσι ξεκίνησε η δημιουργία του τεραστίου «καρτὲλ» της I.G. Farben. Το 1928, ο Χένρυ Φορντ και η Αμέρικαν Στάνταρντ Οϊλ της δυναστείας Ροκφέλλερ συγχώνευσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία με αυτὰ της I.G. Farben. Στις αρχὲς της δεκαετίας του 1930 υπήρχαν περισσότερες απὸ 100 αμερικανικὲς επιχειρήσεις, οι οποίες είχαν θυγατρικὲς ή συνεργάζονταν με άλλες εταιρείες στη Γερμανία. Τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας στις Η.Π.Α. είχε η Αμέρικαν Αϊ Τζη Φάρμπεν (American I.G. Farben), στο διοικητικὸ συμβούλιο της οποίας συμμετείχαν οι εξής: ο Έτζελ Φορντ, πρόεδρος της Φορντ Μότορ Κόμπανυ, ο Τσαρλς Μίτσελ, πρόεδρος της Νάσιοναλ Σίτυ Μπανκ του Ροκφέλλερ στην Νέα Υόρκη, ο Γουώλτερ Τηγκλ, πρόεδρος της Στάνταρντ Οϊλ της Νέας Υόρκης, ο Πωλ Βάρμπουργκ, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τραπέζης Αποθεματικού (Φέντεραλ Ρηζὲρβ Μπανκ), ο αδελφός του Μαξ Βάρμπουργκ, χρηματοδότης της γερμανικής πλευράς (!!!) στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χέρμαν Μετς, διευθυντὴς της Τραπέζης του Μανχάτταν, την οποία έλεγχαν οι Βάρμπουργκ, καθὼς και μια σειρὰ άλλων μελών, τρια εκ των οποίων είχαν δικασθεί και καταδικασθεί ως εγκληματίες πολέμου, για εγκλήματα κατὰ της ανθρωπότητας.
Το 1939, η αμερικανικὴ εταιρεία παραγωγής αλουμινίου (ALCOA), ο μεγαλύτερος τότε παραγωγὸς του τοξικού φθοριούχου νατρίου παγκοσμίως, και η γνωστὴ χημικὴ βιομηχανία Νταου (Dow Chemical Company) μετέφεραν την τεχνογνωσία τους στη Γερμανία. Η Κολγκέητ (Colgate), η Κέλλογκ (Kellogg), η Ντυπὸν (Dupont) και πολλὲς άλλες εταιρείες σύναψαν συμφωνίες συμπράξεως με την I.G. Farben, δημιουργώντας έτσι ένα πανίσχυρο «λόμπυ», το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να ονομασθεί «η μαφία του φθορίου».
Μετὰ το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έστειλε τον Τσαρλς Έλιοτ Πέρκινς, έναν ερευνητὴ της χημείας, της βιοχημείας, της φυσιολογίας και της παθολογίας, προκειμένου να αναλάβει τη διεύθυνση της I. G. Farben, στη Γερμανία.
Κατὰ τη διάρκεια της παραμονής του εκεί οι χημικοὶ της εταιρείας τον ενημέρωσαν για κάποιο απόρρητο πρόγραμμα, το οποίο είχαν αναπτύξει προ και κατὰ τη διάρκεια του πολέμου, βάσει του οποίου η ναζιστικὴ Γερμανία επρόκειται να ελέγξει τον πληθυσμὸ μιας δεδομένης περιοχής μέσῳ της προσθήκης κάποιας χημικής ουσίας στο πόσιμο νερό· πρωτεύοντα ρόλο σ’ αυτὴν την υπόθεση επρόκειται να παίξει το φθοριούχο νάτριο.
Επαναλαμβανόμενες ανεπαίσθητες δόσεις φθορίου (όπως ακριβώς συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί κάποιος οδοντόκρεμα με φθόριο), κάμπτουν συν το χρόνο τις αντιστάσεις του ατόμου, δηλητηριάζοντας και ναρκώνοντας σταδιακώς μια συγκεκριμένη περιοχὴ του εγκεφάλου, καθιστώντας το έτσι παθητικὸ στη βούληση αυτών, οι οποίοι επιθυμούν να το εξουσιάσουν.
Οι Γερμανοὶ και οι Ρώσσοι προσέθεταν φθοριούχο νάτριο στο πόσιμο νερὸ των αιχμαλώτων πολέμου προκειμένου να τους καταστήσουν πειθήνιους και απαθείς.
Ο μύθος ότι το φθόριο προστατεύει απὸ την τερηδόνα ξεκίνησε στις Η.Π.Α. το 1939, όταν ένας επιστήμων ονόματος Τζέραλντ Κοξ, ο οποίος εργαζόταν τότε για λογαριασμὸ της αμερικανικής εταιρείας παραγωγής αλουμινίου (ALCOA), η οποία παρήγαγε την μεγαλυτέρη ποσότητα του τοξικού απόβλητου φθορίου παγκοσμίως, ισχυρίσθηκε ότι μετὰ απὸ πειράματα σε ποντίκια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φθόριο προστατεύει απὸ την τερηδόνα και θα έπρεπε να προστεθεί στο πόσιμο νερὸ του Έθνους.
Το 1947, ο Όσκαρ Έγουινγκ, δικηγόρος της ALCOA, ετέθει επικεφαλής της Υπηρεσίας Ομοσπονδιακής Ασφάλειας (Federal Security Agency), και μέσῳ αυτής της θέσεως επι κεφαλής της Υπηρεσίας Δημοσίας Υγείας (Public Health Service). Τα επὸμενα 3 χρόνια, 87 επιπλέον αμερικανικὲς πόλεις ξεκίνησαν τη φθορίωση του ποσίμου νερού.
Η αμερικανικὴ εκπαίδευση και έρευνα χρηματοδοτούνταν απὸ τις βιομηχανίες παραγωγής αλουμινίου, λιπασμάτων και κατασκευής όπλων, οι οποίες αναζητούσαν μια διέξοδο απὸ την ολοένα αυξανόμενη παραγωγὴ του τοξικού παραπροϊόντος φθορίου, απολαμβάνοντας συγχρόνως αύξηση των κερδών τους. Η «ανακάλυψη» ότι το φθόριο συνεισφέρει θετικώς στην στοματικὴ υγεία, χρηματοδοτούνταν απὸ τη βιομηχανία, η οποία είχε ανάγκη να αμυνθεί απὸ αγωγὲς εργαζομένων και κατοίκων περιοχών, που δηλητηριάζονταν απὸ το παραγόμενο φθόριο, μετατρέποντας το παθητικὸ σε κέρδος.
Το φθόριο, ένα παραπροϊὸν στην αλυσίδα παραγωγής εκρηκτικών, λιπασμάτων, αλουμινίου, φαρμάκων, πυρηνικής ενέργειας κ.ά., έχει τεράστιο κόστος ασφαλούς διαθέσεως στο περιβάλλον, και μέχρι τη στιγμὴ που άρχισε να προστίθεται στο πόσιμο νερὸ των Η.Π.Α. θεωρούνταν ένα τοξικὸ και επικίνδυνο απόβλητο.
Τα κέρδη των βιομηχανικών κολοσσών και των φαρμακοβιομηχανιών, τα οποία ανέρχονται σε πολλὰ δισεκατομμύρια δολλάρια, είναι σε τέτοιο βαθμὸ εξηρτημένα απὸ το φθόριο, ώστε κάθε διακοπὴ στηρίξεως εκ μέρους αυτών, οι οποίοι προωθούν το φθόριο, να θεωρείται οικονομικώς αδύνατη, νομικώς αδιανόητη και εκ προοιμίου καταστροφικὴ για τη φήμη και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Σε μια επιστολή του, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικὸ «Φθορίωσις και Ανομία» (της Επιτροπής Διανοητικής Υγείας και Εθνικής Ασφάλειας), προς το Ίδρυμα Διατροφικών Ερευνών Λη του Μιλγουώκη, της πολιτείας Ουϊσκόνσιν, με ημερομηνία 2 Οκτωβρίου 1954, ο Τσαρλς Έλιοτ Πέρκινς έγραφε:
«Οι φανατικοὶ ιδεολόγοι, οι οποίοι στηρίζουν τη φθορίωση του ποσίμου νερού σ’ αυτὴν τη χώρα, ισχυρίζονται ότι σκοπός τους είναι να μειώσουν την εμφάνιση κρουσμάτων τερηδόνας σε παιδιά. Την ευθύνη για την υφισταμένη εξάπλωση της τεχνητής φθορίωσης του ποσίμου νερού σ’ αὐτὴν τη χώρα φέρουν η ευλογοφάνεια αυτής της δικαιολογίας, η ευπιστία του κοινού και η φιλαργυρία των ανωτέρων δημοσίων υπαλλήλων.
Εν τούτοις – και θέλω αυτὸ να καταστεί πολὺ σαφὲς και ξεκάθαρο - η πραγματικὴ αιτία, η ὁποία κρύβεται πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού δεν είναι η προστασία των παιδικών δοντιών. Εάν αυτὴ ήταν η πραγματικὴ αιτία, υπάρχουν πολλοὶ τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί το επιθυμητὸ αποτέλεσμα, πολὺ ευκολότεροι, φθηνότεροι και αρκετὰ αποτελεσματικότεροι. Ο πραγματικὸς στόχος πίσω απὸ τη φθορίωση του νερού, είναι να κάμψει τις αντιστάσεις των μαζών στην κυριαρχία, στον έλεγχο και στον περιορισμὸ των ελευθεριών.
Όταν οι Ναζί, υπὸ τον Χίτλερ, αποφάσισαν να εισβάλουν στην Πολωνία, το γερμανικὸ γενικὸ επιτελείο καθὼς και το ρωσσικὸ αντάλλαξαν επιστημονικὲς και στρατιωτικὲς ιδέες, σχέδια και προσωπικό. Το δε σχέδιο μαζικού ελέγχου μέσω της φθορίωσης του νερού  χρησιμοποιήθηκε απὸ τους Ρώσσους κομμουνιστὲς διότι εξυπηρετούσε απολύτως το σχέδιό τους για την εξάπλωση του κομμουνισμού.
Τα λέγω αυτὰ με όλη την ευσυνειδησία και ειλικρίνεια ενὸς επιστήμονα, ο οποίος αφιέρωσε 20 χρόνια ἐρευνας στη χημεία, βιοχημεία, φυσιολογία και παθολογία του φθορίου· κάθε άτομο, το οποίο πίνει τεχνητώς φθοριωμένο νερὸ για μια περίοδο ενὸς έτους και πλέον, δε θα είναι ποτὲ ξανὰ το ίδιο άτομο, διανοητικώς ή φυσικώς.»

Τοξικὴ δράση

Τα καταστρεπτικά, τοξικὰ αποτελέσματα του φθορίου έχουν επιβεβαιωθεί απὸ πολλοὺς σημαντικοὺς οργανισμούς.
Το 1990, το περιοδικὸ Ιατρικής της Νέας Αγγλίας (New England Journal of Medicine), ανέφερε ότι η αντιμετώπιση, με φθόριο, ασθενών, οι οποίοι έπασχαν απὸ οστεοπόρωση, είχε ως αποτέλεσμα συχνότερα περιστατικὰ καταγμάτων λεκάνης. Το περιοδικὸ της Αμερικανικής Ιατρικής Ενώσεως (American Medical Association), κατὰ την περίοδο 1990-1992, ανέφερε συχνότερα εμφάνιση καταγμάτων της λεκάνης σε «φθοριωμένες» περιοχὲς των Η.Π.Α. και της Βρεττανίας.
Το 1990, το κυβερνητικὸ Εθνικὸ Ινστιτούτο Επιστημών Περιβάλλοντος και Υγείας (National Institute of Environmental and Health Sciences) απεφάνθηκε ότι το φθόριο προκαλεί καρκίνο.
Την περίοδο 1987-1988, κάποιοι πρώην υπέρμαχοι της φθοριώσεως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φθορίωση δεν προστατεύει απὸ την τερηδόνα.
Επιστήμονες της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (Environmental Protection Agency) των Η.Π.Α., μεταξὺ 1989 και 1993, εναντιώθηκαν στη φθορίωση διότι απέδειξαν ότι δεν προστατεύει απὸ την τερηδόνα και ότι υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία προκλήσεως καρκίνου.
Η Αμερικανικὴ Χημικὴ Εταιρεία (American Chemical Society), εξέδωσε το 1988 ένα δεκαεπτασέλιδο έντυπο, στο οποίο αμφισβητούσε την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της φθορίωσης.
Σε κάποια μικρὰ χωριὰ της Σικελίας, της Τουρκίας και της Ινδίας, το πόσιμο νερὸ περιέχει εκ φύσεως φθόριο σε περιεκτικότητες 0.7 έως 5.4 ppm (parts per million ή μέρη ανὰ  εκατομμύριο). Εκεί, οι κάτοικοι και τα ζώα τους πάσχουν απὸ χρόνιες ασθένειες εν αντιθέσει με γειτονικὰ χωριὰ των οποίων το νερὸ δεν περιέχει φθόριο. Η πρόωρη γήρανση είναι γενικὸ σύμπτωμα. Τα παιδιὰ έχουν καστανόχρωμα, σηπόμενα δόντια· αρκετοὶ έφηβοι δεν έχουν καθόλου δόντια. Πολλοὶ νέοι άνδρες είναι καμπουριασμένοι, ανάπηροι και υποφέρουν απὸ πόνους στις αρθρώσεις. Το δέρμα τους είναι ζαρωμένο και μοιάζουν με εξηντάρηδες στην ηλικία των 30 και 40 ετών. Εμφανίζουν πρόωρη αρτηριοσκλήρυνση και ανορεξία. Ο δείκτης θνησιγενών αποβολών στον τέταρτο μήνα είναι εξαιρετικά υψηλός.
Υπάρχουν περιστατικὰ παιδιών, τα οποία πέθαναν στην οδοντιατρικὴ καρέκλα κατὰ τη διάρκεια φθοριώσεως! Στις Η.Π.Α., περιστατικὰ καστανοχρώμων, σηπομένων δοντιών είναι γνωστὰ απὸ το 1916. Πρόκειται για ασθένεια, η οποία το 1931 ονομάσθηκε «οδοντικὴ φθορίωσης» και οφείλεται σε υπερβολικὴ δόση φθορίου. Έχουν επίσης αναφερθεί ανωμαλίες των οστών, όπως σκελετικὴ φθορίωση, οστεοπόρωση και πόνοι των αρθρώσεων. Στην πόλη Μπάρλετ του Τέξας, την περίοδο 1943-1953, κατὰ την οποία το νερὸ περιείχε φθόριο 8 ppm, ο δείκτης θνησιμότητας ήταν 3 φορὲς υψηλότερος απὸ το γειτονικὸ Κάμερον, όπου το νερὸ περιείχε φθόριο σε περιεκτικότητα 0.4 ppm. Το Αμερικανικὸ Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων και το Ίδρυμα Ασφαλούς Ύδατος (The Safe Water Foundation) εκτιμούν σε 30,000-50,000 τους επιπλέον θανάτους, σε ετήσια βάση, σε περιοχὲς με περιεκτικότητα του νερού σε φθόριο 1 ppm, που είναι και η συνήθης.
ΤΟ ΦΘΟΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ! Χρησιμοποιείται για την εξολόθρευση ποντικών, αρουραίων και ως εντομοκτόνο. Η έκδοση του 1984, της «Κλινικής Τοξικολογίας για Προϊόντα  Εμπορίου», στις Η.Π.Α., κατατάσσει το φθόριο ως τοξικότερο του μολύβδου και ελαφρώς ηπιότερο του αρσενικού. Μισὸ σωληνάριο οδοντόκρεμας με φθόριο, είναι αρκετὸ για να σκοτώσει ένα παιδί! Υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικὰ βρεφών και παιδιών, τα οποία πέθαναν στην καρέκλα του οδοντιάτρου κατὰ τη διάρκεια φθοριώσεως ή κατόπιν λήψεως σκευασμάτων, τα οποία περιείχαν φθόριο!

Πηγὲς προσλήψεως φθορίου

Οδοντόκρεμες και στοματικὰ διαλύματα με φθόριο
Φθοριωμένο πόσιμο νερό 
Γάλα απὸ σκόνη για βρέφη (όταν διαλύεται σε φθοριωμένο νερό)
Επεξεργασμένα δημητριακά (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Χυμοί (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Αναψυκτικά (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Τσάι (όταν παρασκευάζεται με φθοριωμένο νερό)
Κρασί (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Μπύρα (προσοχὴ στη χώρα προελεύσεως!)
Κοτόπουλο του οποίου τα κόκκαλα έχουν υποστεί μηχανικὴ αφαίρεση
Ψάρια (αναλόγως προελεύσεως, επεξεργασίας και συσκευασίας)
Αντικολλητικὰ μαγειρικὰ σκεύη, όπως Tefal κ.λπ. (να αποφεύγονται!)
Φθοριωμένο αλάτι
Αναισθητικά (Enflurane, Isoflurane, Sevoflurane)
Τσιγάρα

Επίλογος

Τα στοιχεία, τα οποία παρουσιάζονται με την παρούσα μελέτη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, συνιστούν προϊὸν δεκαετούς ενδελεχούς έρευνας η οποία αποδεικνύεται με τη βιβλιογραφία που ακολουθεί και καθιστούν ολοφάνερη την απίστευτη συνωμοσία,η οποία κρύβεται πίσω απὸ την προώθηση του φθορίου. Ο μύθος, ο οποίος θέλει το φθόριο να προστατεύει απὸ την τερηδόνα καταρρίπτεται.
Οι οδοντίατροι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το φθόριο συντελεί στην καλὴ στοματικὴ υγεία, είτε αγνοούν τα πραγματικὰ γεγονότα είτε αποκρύπτουν την αλήθεια, φυσικὰ με το αζημίωτο. Γεγονὸς είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις δεν υπηρετούν το κοινὸ συμφέρον. 
Η καθ’ οποιαδήποτε μορφὴ κατανάλωση φθορίου, μόνο αρνητικὲς συνέπειες έχει για την ανθρώπινη υγεία, γι’ αυτὸ και θα πρέπει να αποφεύγεται. 
Αποφύγετε τη χρήση οδοντόκρεμας με φθόριο και χρησιμοποιείτε κάποια, η οποία δεν περιέχει φθόριο. Κάνετε το ίδιο στην περίπτωση που χρησιμοποιείτε στοματικὸ διάλυμα, το οποίο είτε περιέχει φθόριο είτε παρασκευάζεται σε χώρα με φθοριωμένο πόσιμο νερό. Οδοντόκρεμες και στοματικὰ διαλύματα χωρὶς φθόριο (fluoride-free) πωλούνται στα φαρμακεία και στα καταστήματα βιολογικών προϊόντων.


Βιβλιογραφία

1. Arnala I, et al. (1985). Effects of fluoride on bone in Finland . Histomorphometry of cadaver bone from low and high fluoride areas. Acta Orthopaedica Scandinavica 56(2):161-6.
2. Athanassouli I, et al. (1994). Dental caries changes between 1982 and 1991 in children aged 6- 12 in Athens , Greece . Caries Research 28(5):378-82.
3. Azar HA, et al. (1961). Skeletal fluorosis due to chronic fluoride intoxication.
4. Bhatnagar M, et al. (2006). Biochemical changes in brain and other tissues of young adult female mice from fluoride in their drinking water.
5. Burgstahler AW. (1975). Editorial Review: Fluoride and Down's Syndrome (Mongolism). Fluoride 8: 1-11, 120.
6. Colquhoun J. (1997). Why I changed my mind about Fluoridation. Perspectives in Biology and Medicine. 41:29-44.
7. Czerwinski E, et al. (1988). Bone and joint pathology in fluoride-exposed workers. Archives of Environmental Health 43(5):340-3.
8. Fein NJ, Cerklewski FL. (2001). Fluoride content of foods made with mechanically separated chicken. Journal of Agricultural Food Chemistry 49(9):4284-6.
9. Freni SC. (1994). Exposure to high fluoride concentrations in drinking water is associated with decreased birth rates. Journal of Toxicology and Environmental Health 42:109-121.
10. Gibson S. (1992). Effects of fluoride on immune system function. Complementary Medical Research 6: 111-113.
11. Gilbaugh JH, Thompson GJ. (1966). Fluoride osteosclerosis simulating carcinoma of the prostate with widespread bony metastasis: a case report. Journal of Urology 96: 944-946.
12. Gottlieb LS, Trey C. (1974). The effects of fluorinated anesthetics on the liver and kidneys. Annual Review of Medicine 25: 411-429.
13. Grandjean P, et al. (1992). Cancer incidence and mortality in workers exposed to fluoride. Journal of the National Cancer Institute 84(24):1903-9.
14. Heilman JR, et al. (1999). Assessing fluoride levels of carbonated soft drinks. Journal of the American Dental Association 130(11):1593-9.
15. Jacobsen SJ, et al. (1992). The association between water fluoridation and hip fracture among white women and men aged 65 years and older; a national ecologic study. Annals of Epidemiology 2: 617-626.
16. Jankauskas J. (1974). Effects of fluoride on the kidney: A review. Fluoride 7: 93-105.
17. Lindsay R. (1990). Fluoride and Bone - Quantity Versus Quality. Editorial. New England Journal of Medicine 322: 845-846.
18. Moolenburgh Hans, Fluoride: The Freedom Fight, Mainstream Publishing Company, Edinburgh, 1987
19. National Research Council. (1971). Effects of Fluoride on Human Health: Nervous System. In: Fluorides. Committee on Biological Effects of Atmospheric Pollutants. National Academy of Sciences. Washington , D.C.
20. National Research Council. (1993). Effects of ingested fluoride on renal, gastrointestinal, and immune systems. In: Health Effects of Ingested Fluoride. Report of the Subcommittee on Health Effects of Ingested Fluoride. National Academy Press, Washington , DC .
21. National Research Council (1993). Health Effects of Ingested Fluoride. National Academy Press, Washington DC . See page 30.
22. Roholm K. (1937). Fluoride intoxication: a clinical-hygienic study with a review of the literature and some experimental investigations. H.K. Lewis Ltd, London .
23. Shashi A. (1992). Studies on alterations in brain lipid metabolism following experimental fluorosis.
24. Singh PP, Barjatiya MK, Dhing S, Bhatnagar R, et al. (2001). Evidence suggesting that high intake of fluoride provokes nephrolithiasis in tribal populations. Urological Research 29(4): 238-44.
25. Sutton P. (1996). The Greatest Fraud: Fluoridation. A Factual Book. Kurunda Pty, Ltd, PO Box 22 , Lorne , Australia 3232.
26. Waldbott GL. (1958). Allergic reactions from fluorides. International Archives of Allergy 12: 347-355.
27. Xiong X, et al. (2006). Dose-effect relationship between drinking water fluoride levels and damage to liver and kidney functions in children. Environmental Research Jul 8.
28. Yang CY, et al. (2000). Fluoride in drinking water and cancer mortality in Taiwan . Environmental Research 82:189-93.
29. Yiamouyiannis John. Fluoride, The Aging Factor. Health Action Press, 1993.
30. Zeiger E, et al. (1993). Genetic toxicity of fluoride.Environmental Molecular Mutagenesis 21(4):309-18.
31. Zhang Y, et al. (2006). DNA damage induced by fluoride in rat osteoblasts. Fluoride 39:191-194.
________________________________________________________

ΜΙΧAΗΛ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ:

Η υγιεινή διατροφή είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ επιλογή.Η υγεία μας είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να την αφήνουμε στα χέρια τρίτων

Μείνετε συντονισμένου με το ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

1. Γραφτείτε με το email σας (πάνω αριστερά), για να λαμβάνετε και μήνυμα για κάθε νέα δημοσίευση
2. Γραφτείτε στο newsletter μας και θα λαμβάνετε σημαντικά νέα, ειδήσεις και συμβουλές φυσικής υγείας. Με την εγγραφή σας θα λάβετε την έκθεση SODA 101 FACTS που μιλά για τους κινδύνους των αναψυκτικών
3. Στείλτε μας και εσείς κάποια άρθρα  σας, επώνυμα για να τα δημοσιεύσουμε mmavrovouniotis@gmail.com